Column Gerrianne: ‘Ik zou God soms wel uit de hemel willen trekken’

“En toen het klaar was, moesten we allemaal de pop een kus geven. Maar gelukkig veegde die meneer steeds tussendoor de beestjes eraf.”

Onze kinderen mochten met de buurvrouw naar een speciale feestmis in de katholieke kapel, in het Spaanse dorpje waar we wonen. Ze gingen in eerste instantie alleen omdat er heel veel snoep zou worden uitgedeeld, maar keken hun ogen uit. Hoe de meneer in de lange jurk de mensen natspetterde met een soort wc-borstel. Hoe iedereen geld in het mandje deed en sommigen zelfs een briefje. Maar het kussen van een beeld van het Jezus-kind maakte het meeste indruk.

Ik ben zelf niet katholiek en de pop heb ik nog nooit gekust. Maar toen ze het vertelden, ontroerde me dat. Omdat ik zo begrijp dat je iets kussen wilt. Ook ik zou God soms wel uit de hemel willen trekken. Omdat je zo kunt verlangen naar die tastbaarheid, naar een God van dichtbij. Omdat geloven zoveel geloven vraagt en mijn vragen soms knagen aan mijn hoop.

Met man en macht bouwen we beelden en kapellen. We timmeren onze zuivere leer dicht met bijbelverzen en rituelen. Maar iedere constructie die we voor onszelf bouwen lijkt te moeten sneuvelen. Iedere projectie van God, gemaakt naar ons idee en in onze gelijkenis, lijkt vroeg of laat aan diggelen te vallen.

En dus rest er niets dan overgave. Hopen, zo vaak zonder iets te kunnen zien. Blind varen. Gekust worden, zonder terug te kunnen kussen.

Misschien begint geloven dan pas.