Column Daniël | ‘Lachen door tranen heen’

Joyce is 70 jaar oud, haar man is onlangs overleden en op haar werk mag ik vrijwel niets filmen. Dus kletsen we wat, in de hoop op een briljante ingeving. Een uitdaging. Tijdens ons gesprek besluit ik de camera gewoon op ons gebabbel te richten. Joyce maakt me voortdurend aan het lachen, terwijl ze vertelt over de moeilijke tijd van rouw waarin ze zich bevindt. “Ik ben eigenlijk altijd vrolijk, behalve als ik honger heb,” lacht ze. Humor en veerkracht. Dát moet de kern van mijn verhaal worden, bedenk ik me.

Een leuke uitdaging

Later gaan we naar haar werk: ze ondersteunt vrouwen in de gevangenis van Paramaribo. Mijn camera is niet echt welkom, maar ik slaag erin een klein stukje te filmen. Joyce knuffelt alle vrouwen en brengt een lach op hun gezichten. Waarom ze dit doet? “Deze vrouwen zijn een uitdaging, en ik hou wel van een uitdaging.”

Anderen helpen ondanks pijn

Ze verbouwde de benedenverdieping van haar huis tot een doorgangshuis. Hier verwelkomt ze vrouwen die net vrij zijn gekomen, zodat ze op een rustige plek een nieuwe start kunnen maken. Ondanks haar eigen gebroken hart na het verlies van haar man, schiet ze anderen te hulp. En dat doet ze ook nog eens met veel optimisme en een vrolijke glimlach. “Ik heb emmers vol gehuild, maar toch overheerst dat gevoel van humor bij mij weer. En ik hou gewoon van mensen, dus ik doe het met liefde.”