Column Hanna | ‘Zeven pi­stool­scho­ten in Guatemala-Stad’

Ik ben op een school in Guatemala-Stad, waar jongeren de kans krijgen om alsnog hun diploma te halen. In de wijk van deze school zijn gewapende overvallen en schietpartijen aan de orde van de dag.

Overleden broer

Cristian (18) geeft ons een rondleiding door zijn wijk. Hij oogt als een stoere puber, met pet, hoodie, laaghangende broek en gympies. Voor onze veiligheid doen we maar een klein rondje. Cristian vertelt me over criminaliteit, drugs en dat zijn broer werd vermoord op zijn negentiende. Hij doet er nogal luchtig over, maar dat blijkt schijn. Als ik hem later alleen spreek zegt hij dat hij zijn broer ontzettend mist en dat hij bang is om op een dag ook vermoord te worden. Ik hoor het hem zeggen, maar op dat moment dringt het nog niet helemaal tot me door.

Huilen in hotelkamer

Dat verandert als ik later die dag meemaak dat er vlakbij iemand wordt neergeschoten. En een half uur later nog iemand, precies op de plek waar wij die ochtend nog met Cristian hebben gelopen. Veilig terug in mijn hotel huil ik om Cristian en al die jongeren die in deze onveilige wijk moeten leven. Op dat moment kan ik alleen maar voor hen bidden. En nog meer bewonder ik de docenten die deze jongeren dagelijks een kans willen geven op een betere toekomst.