Column Daniël | ‘Een blok beton’

Vandaag: het is vroeg in de ochtend. Felle lichten, groene lappen. Het doet allemaal wat groezelig aan, maar dit is een van de beste OK’s van Nepal. Er gaat een spoedkeizersnede beginnen. Het baby’tje zit klem en moet zo snel mogelijk geboren worden. De arts snijdt in de buik, nog een keer, trekken, voelen, nog een snee en dan afklemmen. Binnen vijf minuten pakt ze een klein babymeisje uit het lijf. Het is blauw-grijs en stil. Ik sta dit te filmen en het zweet loopt over mijn rug. En dat is niet door de tropische hitte die er heerst in dit ziekenhuis. Ik word duizelig als ik het slappe baby’tje zie.

Een klein huiltje

Verloskundige Laxmi pakt het kindje aan, legt het onder de warmtelamp en begint op de voetjes te tikken. Ze wrijft, tikt en blijft tegen het baby’tje praten. Maar het lijfje toont geen beweging. Dan draait Laxmi een fles open en spuit zuurstof in de het babyneusje. Het voetje beweegt, een armpje en dan gaat de mond open. Een klein huiltje.

Een Nederlandse Laxmi

Laxmi is al 32 jaar verloskundige. Hoeveel geboortes ze heeft begeleid?  “Heel veel.” Haar ogen glimlachen boven het mondkapje. Kort van stuk, maar ze staat op haar benen als een blok beton. Mijn vrouw en ik verwachten over twee maanden ons tweede kindje. Stiekem zie ik behoorlijk op tegen de bevalling: ik weet wat er allemaal mis kan gaan. Ik hoop dat er een Nederlandse Laxmi bij is.