Een ode aan de ouderdom
De coronapandemie laat zien dat ouderen worden gezien als één grote groep kwetsbare mensen. Tijdens de eerste golf werden verpleeghuizen hermetisch afgesloten en hadden ‘deze kwetsbare ouderen’ minimaal contact met hun geliefden en familie. Ouderen die zelfstandig woonden moesten binnenblijven. Alleen André Rieu en ‘heimwee televisie,’ onder het genot van een advocaatje, boden nog troost. Aan de oudere zelf werd niets gevraagd. Na de eerste roze wolken van saamhorigheid kwamen er barsten in de solidariteit.
Ouderen hebben hun leven gehad nu is de tijd voor de jongere generatie en ligt de prioriteit bij de economie die draaiend moet blijven. De hashtag #dorhout werd gebruikt om ouderen weg te zetten als niet productief en te kappen dor hout. Voor EO-regisseur Wilberry Jakobs was dit het startschot voor een nieuwe EO-documentaireserie. In een persoonlijk, filmisch essay wordt in drie afleveringen getoond hoe het is om oud te zijn in Nederland. De serie begint bij haar 85-jarige moeder Marja Jakobs. In deze nieuwe serie vertellen ouderen hoe ze volop deelnemen aan onze samenleving, hoe zij hun leven leiden en op welke manier ze oud willen zijn. Ze laten zien hoeveel veerkracht ze hebben, hun toekomstplannen maar ook hoe ze kijken naar dementie en de vergankelijkheid van het leven. Onder het motto: ‘Oude mensen zijn bibliotheken, als ze dood zijn, zijn ze weg’, vertellen mannen en vrouwen op leeftijd over hun leven. Een ode aan de ouderdom.
