'Of we nog wat dode ganzen willen?'

Ik zit me al te verheugen op alle Peruaanse gerechten waarbij je een mals haantje goed kunt gebruiken. Zoals in m’n jeugd in Lima. Ik ging daar met m’n moeder naar de markt om verse kippen te halen. Of we slachtten ze zelf op ons platte dak.

Als we net willen beginnen, komt de plaatselijke jager het erf op rijden. Of we nog wat dode ganzen willen. Nou, we hebben toch alles klaarstaan, dus waarom niet?

Al gauw zijn we een poelier in vol bedrijf. M’n buurman slaat de kippen eerst netjes knock-out en dan laten we ze verbloeden. M’n oudste zoon staat de beesten onder te poken in een grote teil met heet water. Daarna mag m’n dochter de boormachine laten draaien, waaraan een soort rubberen plukvingers vastzitten die de hanen kaalplukken. Gelukkig staan we buiten, want er komen allerlei kippige geurtjes los. Dan is het mijn beurt om de dieren te ontdoen van poten, krop en ingewanden. En ja: als je de darm kapotmaakt, zitten je handen helemaal onder de stinkende poep. Als het klusje eenmaal is geklaard en je spoelt de boel af, kan de buurvrouw het allemaal netjes in zakken doen.

Linda loopt in een grote boog om me heen: “Geef mij maar gewoon een cordon bleu”, roept ze. En: “Ik moet nu weg.” Of ik even op onze jochies van 4 en 2 wil letten. “Oké!”

Maar ja, alle ganzen moeten ook nog. We maken een gaatje in hun dikke verenpak en peuteren en snijden de enorme filets eruit. Ook de poten halen we uit hun jasje. De rest moet in een groot gat in de grond.

Dan pas word ik ‘wakker’ uit m’n jager-verzamelaars-hyperfocus om te ontdekken dat die kleine bengels samen met de buurjongen al een hele poos stilletjes op de bank achter de iPad zitten. De snoepkast is volledig geplunderd. Ik zie overal chocoladevlekken. En als extraatje vind ik een grote plasvlek onder de billen van onze peuter. Dat krijg je ervan als je je oermens de vrije loop laat.