'Nog steeds is 'thuis' een zoektocht'

Hoe weet je in vredesnaam waar je moet gaan wonen als je allebei overal en nergens vandaan komt? En wat is ‘thuis’ als je op kamers woont en net begint te beseffen dat je de liefde van je leven hebt ontmoet? Hoe vormen twee everywhere’s een thuis?

We belandden vanuit Utrecht in een opoehuisje in Bennekom. Onze oude hospita gluurde ongegeneerd bij ons naar binnen. We deelden dezelfde wc op de deel. Ze was een echte somewhere en had zo’n beetje heel haar leven al gewoond op deze boerderij in de Kraats. We hadden daar een heerlijke wittebroodstijd en eerste anderhalf jaar. Daarna liep de weg via Zalk naar Hattem.

Nog steeds is ‘thuis’ een zoektocht. Nu wonen we in de Bijlmer, oftewel Amsterdam Zuid-Oost. In het drukke westen van ons land. Oost en west komen samen. Niet alleen in ónze verbintenis, maar overal om ons heen. Op de markt liggen vruchten en groenten uit alle windstreken. In de flats wonen mensen uit de hele veelkleurige wereld.

Pas hield de school van onze kinderen een uitvoering in een loods die van binnen een prachtige bioscoop-achtige zaal bleek te zijn waar een migrantenkerk dienst houdt. Iedereen zag er prachtig uit. Linda en ik probeerden nog gauw een koffie te scoren in de grote keuken. In m’n beste Spaans sprak ik een jonge vrouw aan. Er begon me iets te dagen: had ik de latin band van deze kerk niet ooit geprobeerd te strikken om te spelen op onze bruiloft?

En ja hoor! De vrouw begon te lachen: “Ja, ik heb gezongen op jullie feest! Jij stuurde na wat onderhandelingen een busje, en met negen man zijn we afgereisd naar het oosten om op jullie veel te volle bruiloftsfeest te spelen.”

Die avond, nu 11 jaar geleden, kwam het eten uit het oosten: Indonesisch. De muziek uit het Westen: Zuid-Amerika. En het thuis? Dat werden wij. Samen.