Meer dan poep ruimen: de les van het dierenasiel

Gewend als ze waren aan de terugkerende rituelen en structuur waren ze al een beetje op hun hoede. Maar toen op dag vier van het filmen voor 'Rachel en Elbert passen op' de begeleiders van die vrijwilligers door lieten schemeren dat ze overuren draaiden om alle emoties in toom te houden, begonnen we langzaamaan in te zien dat een dierenasiel veel meer is dan poep ruimen, hokken schrobben en kattenbakken legen.

Ik geef toe: ik had zo mijn vooroordelen bij het dierenasiel. Nadat ik een keer de film Kruimeltje had gezien, was ik ervan overtuigd dat het overschot aan dieren werd vergast. Maar niets is minder waar: er wordt net zo lang naar een dekseltje voor ieder dierenpotje gezocht totdat ze allemaal een nieuw huis hebben gevonden.

En dat er voor elk dier, hoe vreemd of getraumatiseerd ook, een baasje is, hebben we gezien. Er is altijd wel iemand die z’n eigen leed of persoonlijkheid in een dier weerspiegeld ziet. Ik zou willen dat het bij mensen zo makkelijk ging, op het gebied van pleegzorg of in de dating-markt bijvoorbeeld. Lach er maar om, maar ik schoot vol toen ik zag hoe een boerenzoon vanaf de eerste seconde een band had met een achtergelaten herdershond.

Over potjes en dekseltjes gesproken: op de laatste filmdag belandden we, vanwege de mogelijke adoptie van een enorme Turkse herdershond, op een boerderij helemaal in Brabant. De single boer bij wie we op bezoek waren, leek ons een uitstekende kandidaat voor een nieuw seizoen van 'Boer zoekt vrouw'. Of hij ervoor open zou staan? “Never nooit niet!” Daar is de tv dan misschien weer veel te onruststokend voor, en zeker als wíj langskomen. Dat kunnen de vrijwilligers in het dierenasiel vast beamen.