'Ik voel me een beetje een on­ge­do­cu­men­teer­de zwerver'

Sinds kort hebben we in onze tuin een soort geïmproviseerde survivalbaan tussen twee knotwilgen gespannen. Dus nu oefenen we de apenhang en de voetklem, en dat alles boven het water.

Op zoek naar mijn telefoon, spring ik in de sloot, gewapend met een grote magneet en een hark. Tot m’n oksels in de derrie zoek ik de bodem af. Wanneer ik na een half uur nog niets gevangen heb, word ik pas echt gestrest. Ik realiseer me plotseling dat ook m’n rijbewijs én twee betaalpassen achter in de telefoonhoes zitten.

Wat zou een superchristen nu doen? Precies: luid in tongen biddend door de sloot waden, een feest organiseren en de Heer prijzen zodra het verlorene gevonden is. Maar helaas… Kleumend van de kou moet ik afdruipen. Zwart en stinkend van de modder spring ik onder de douche. Ik kruip achter m’n laptop terwijl de kachel keihard brandt. Maar hoe vraag je nieuwe pasjes aan als je niet teruggebeld kunt worden ter identificatie? Niet. En hoe kom je in je bankierenapp op je reservetelefoon zonder pasjes?

“Ik voel me denk ik een beetje zoals een ongedocumenteerde zwerver zich voelt”, verzucht ik als Linda eindelijk thuiskomt. Gelukkig: nu kan ik met haar telefoon bellen om in ieder geval m’n passen te blokkeren en een nieuwe simkaart aan te vragen.

Wat gelukkig wél gewoon bij een loket kan, is een nieuw rijbewijs aanvragen. Ik stap met onze jongste, Jesse, in de auto naar het gemeentehuis van Kampen. Maar dan: of ik even 51 euro kan betalen. “Ehm,” stamel ik, “kan ik ook met een creditcard betalen?”

“Nee meneer, die accepteren wij hier niet.”
Ik verwens mijn digitale leven en verlang naar een hutje op de hei waar je met je eerlijk verdiende contante geld een eind komt.

Ik besluit aan te kloppen bij een vriend. Eenmaal terug bij het loket, zegt de medewerker: “We bellen u als uw nieuwe rijbewijs klaarligt. Tot die tijd mag u alleen niet rijden.”

Ik ga wel met de kabelbaan meneer, geen probleem.