Hoe kan het dat we ‘wij’ er zo makkelijk uit slopen?

Ik spreek vaak mensen die zichzelf diskwalificeren op ’t gebied van hun geloof. Ze hebben het gevoel gekregen dat ze er niet meer bij kunnen met hun worstelingen en twijfels. Dat ze buiten de boot vallen. Dat ze zich niet meer tot de kring van gelovigen kunnen rekenen, omdat het met hen te erg gesteld is. 

Zeker met Kerst hebben veel mensen dat, toch? Dat je om je heen kijkt en denkt: poeh, wat een hoge verwachtingen hebben we van zo’n feest. En: ik voel er geen snars van. Of: ik wil wel, maar ik kan er niet bij. Ontzettend vereenzamend.

Ik zat erover na te denken: Kerst is bij uitstek het feest waarbij iedereen wordt betrokken. De herders worden er met huid en schaap bij gesleurd. De wijzen worden via hun taal en wegen in het verhaal geweven. En niet voor niets vieren we Kerst op een van de eerste dagen dat het weer iets langer licht is. Heel de schepping doet mee.

Hoe kan het dan dat we geloof en het leven zo individueel zijn gaan bezien? Dat we ‘wij’ er zo makkelijk uit slopen? Dat we onszelf langs een meetlat leggen? Het mooie aan het koninkrijk van God is juist dat als ik het allemaal niet kan geloven, een ander dat voor mij zal doen. Als jij geen woorden kunt vinden om te bidden, zal ik dat voor je doen. Als jij niet kunt zingen, zingt het koor het voor. De eersten zullen de laatsten zijn. Als jij verloren bent, ben je gevonden.

De eerste tekenen van Kerst zijn er al: een gloednieuwe song en video genaamd ‘Together We Believe’. En die naam van mijn EO-podcast Kerk en Ik moet nodig veranderd worden in De kerk zijn wij of zo.