'De buit? Een meerkoet-baby met een poot eraf'

Sinds deze week kijk ik Planet Earth met onze kleintjes van 4 en 2. De groten lopen met de Linda de avondvierdaagse. “Dan hebben wij ook iets leuks”, zeg ik terwijl ik ze uit bad til en in hun pyjama’s hijs.

Eenmaal voor de televisie zijn we alle drie meteen verkocht. Wat een spectaculaire inkijkjes in de eigenaardigheden van mede­bewoners van deze grote blauwe bal met wolken erop. Al gauw maakt onze verbazing plaats voor angst. Zal de krokodil het hert te pakken krijgen? Is de zeehond de grote ‘killer-walvis’ te slim af? We zitten gekluisterd aan het scherm, stiekem vinden we deze scènes het leukst.

De jagers hebben verrassend weinig empathie voor hun prooi. Maar dat hebben peuters ook niet als ze elkaar de hersens inslaan, bedenk ik. Ik deel die gedachte, maar niet hardop. Wel praat ik de kleintjes er af en toe een beetje doorheen, want de Engelstalige stem van David Attenborough blijkt nu vooral nog een manier om ze richting slaapmodus te manoeuvreren.

Na getuige te zijn geweest van slachtpartijen en overlevingsdrift, zing ik even later zoetjes bij hun bed: “Dat ik een zonnebloem mag zijn, in uw warme zonneschijn. Dat ik voor U stralen mag, straks weer in de nieuwe dag.” Het geeft hun het laatste zetje om in slaap te vallen, mij helpt het om uit te zoomen. We krioelen hier op aarde door elkaar heen in een wonderbaarlijke scheppings­dans. Maar wie zingt het lied? Wie klapt de maat?

De volgende dag staat onze kat om half zeven ’s ochtends voor de achterdeur te miauwen. Trots laat hij zijn buit zien: een meer­koetbaby met een poot eraf. “Nee!” roep ik ontzet. Ik sta met mijn mond vol tanden. Gabriël van 4 weet de situatie beter samen te vatten: “Killer-kat!” Misschien kan David Attenborough de volgende serie hier komen filmen.