Een eerlijke blik in het hart van Antoine Bodar
21 april 2022 · 13:08
Update: 5 januari 2023 · 14:45
“Hoe maak je een goed interview?” Die vraag wordt mij regelmatig gesteld als ik met studenten praat over m’n prachtige vak, de journalistiek.
Hoewel die vraag al jaren wordt gesteld, heb ik nog steeds geen pasklaar antwoord. Natuurlijk, als je iemand interviewt, moet je je grondig voorbereiden, je moet goed luisteren en vooral nieuwsgierig zijn. Maar echt: dat doen de meeste interviewers allemaal wel, meestal, en toch is de kwaliteit van interviews heel verschillend.
Ik merkte dat opnieuw in de net afgelopen serie Adieu God?. Hoewel de voorbereiding op die gesprekken nauwelijks verschilt, is het resultaat wisselend. Bij sommige gesprekken lukte het niet er echt iets bijzonders van te maken, bij andere wel.
Een voorbeeld van die laatste categorie is de uitzending met priester Antoine Bodar. Volgens veel kijkers en recensenten was het een bijzonder gesprek. Als ik analyseer waar dat vooral door komt, kom ik uit bij het allerbelangrijkste onderdeel van een geslaagd interview: een gast die bereid is open en eerlijk te zijn.
Ik ben natuurlijk niet neutraal, maar ik kan u van harte aanraden deze aflevering terug te kijken. Het begint al helemaal aan het begin. Als ik Bodar vraag hoe hij vooruitblikt op het gesprek, zegt hij: “We zouden elke dag moeten leven alsof het onze laatste is. En dat geldt ook voor een openbaar gesprek.” Dat is natuurlijk een prachtig uitgangspunt.
Wie zich verdiept in de geschiedenis van Neêrlands bekendste priester stuit op een aantal episodes die pijnlijk zijn: hij had een (bij momenten) moeizame relatie met zijn vader, hij werd niet slim genoeg geacht voor het gymnasium, en toen hij rond zijn veertigste een nieuwe poging deed priester te worden, werd hij van veel kanten tegengewerkt. Het is voor Bodar natuurlijk niet leuk daaraan herinnerd te worden. “Terugblikken houdt altijd in dat je iets opnieuw beleeft,” zei hij. Maar omdat ik wilde weten of en hoe hij God heeft ervaren op die momenten, vroeg ik er toch naar.
Tijdens het gesprek gebeurde wat De Volkskrant achteraf omschreef als: “Bodars eerlijkheid won het telkens van zijn angst.” Dat is mooi gezegd, en ik denk dat het klopt. Hij had er omheen kunnen praten, hij had kunnen weigeren het erover te hebben, maar hij koos voor een eerlijke blik in zijn hart.
Dat en vooral dat maakt een interview tot een goed interview.
Adieu God? met Antoine Bodar gemist? Kijk hier terug via NPO-Start
