De allerlaatste column van Annemarie

“Aah, weten jullie het zéker?” vroeg ik haar, “ik wil mijn koperen jubileum nog bij jullie vieren.” Ze beloofde mijn vraag mee te nemen naar het redactieoverleg, maar dat ze eerst een weekje met vakantie zou gaan. Een week waarin ik deze onverwachte wending kon besnuffelen en bevragen. Hoeveel vrijheid zou het geven als het na 11,5 jaar allemaal niet meer zonodig hóéft? Er zou ruimte komen voor God mag weten wat, een perspectief dat gaandeweg al meer begon te lonken. “Laat dat overleg maar zitten,” mailde ik na een dag of zes, “ik ben er oké mee. Voor alles is een tijd.”

Mijn laatste biecht wordt het antwoord op de meest gestelde lezersvraag: ‘Hoe vinden je kinderen het dat je over ze schrijft?’ Geen zorgen, zolang ze daarmee een deel van mijn honorarium konden opstrijken, vonden ze dat ontzettend prima. Overleg en handjeklap, zo is door de jaren heen de firma Steenbergen & Co ontstaan. Ik blij, zij blij en u blij, want onze gezinsfiasco’s liepen online als een malle. De wijzen en verstandigen onder u zullen verontwaardigd zijn over deze omkoperij. Wel, geef gerust lucht aan die verontrusting en stuur uw gedegen kritiek, opgeluisterd met woorden als ‘geschokt’, ‘schadelijk’ en ‘zéér’, naar de redactie; men is ongetwijfeld bereid me nog het een en ander na te zenden.

Terugblikkend is het 11,5 jaar een feestje geweest om mijn woorden te wegen, mijn darlings te killen, mijn zinnen te polijsten. Plezierig ploeteren op pakweg 250 stukjes tekst, 250 heerlijke kansen om te groeien in mijn vak, 250 keer het podium beklommen voor een fantastisch publiek. U hebt 11,5 jaar mijn zin en onzin verdragen, 11,5 jaar tegen mijn brutale bakkes aangekeken. Applausje voor u, een kushand naar de redactie voor de soepele samenwerking en een high five voor mijn opvolgers. Het goede.