Daniël van Deutekom verliest zijn vriend op een Italiaans meer

“Ik weet nog precies waar ik was”, zegt Daniël (28). “De zon scheen en ik zat ontspannen bij mijn ouders in de achtertuin. In de anderhalve week daarvoor had ik meermaals een belletje gehad van Samuel en onze gezamenlijke vriend Jack. Samen maakten zij een vakantierondreis door Europa. Ze waren in Duitsland geweest, Oostenrijk, Zwitserland, en nu zaten ze in Italië. Ze belden altijd met de telefoon van Samuel, maar deze keer was het Jack. Meteen dacht ik: wat is hier aan de hand? Ik wist instinctief: ze zijn niet samen, anders belt Jack mij niet. Bezorgd nam ik op, waarna Jack met een gechoqueerde stem zei: ‘Samuel is gaan zwemmen en hij is vermist.’”

Radeloos en verslagen

Meteen gaan alle raderen draaien. “Waar zijn jullie?” vraagt Daniël en al bellend met Jack zoekt hij de locatie op Google Maps. Als hij ziet hoe groot het meer is, slaat de schrik hem om het hart. Zo’n zwemtocht overleef je nooit, denkt hij. Daniël realiseert zich hoe heftig dit is voor zijn vriend Jack en wil maar één ding: zo snel mogelijk naar Jack toe. Samen met twee anderen stapt hij nog diezelfde avond in de auto en rijdt richting Rome. Bij aankomst treffen ze een radeloze en verslagen Jack.

Supervurig

Daniël en Samuel hadden een goede klik. Ze scheelden tweeënhalf jaar en gingen vaak samen op pad om te evangeliseren. “Samuel was een jonge gast, supervurig”, blikt Daniël terug. “En hij had iets wat veel andere mensen niet hebben: hij durfde mensen op straat aan te spreken en voor hen te bidden. Heel vaak gebeurden er dan bijzondere dingen. Mensen bekeerden zich, werden spontaan genezen of Samuel kreeg een profetie die heel accuraat bleek te zijn bij wildvreemde mensen. Hij groeide erg in zijn geloof. En waar ik soms al wat trager werd in mijn geloof, soms wat te behoudend, zag ik hoe hij dat jonge vuur behield. Kortom, wij hadden samen een hele leuke dynamiek.”

Kratermeer

Die fatale vrijdagochtend in 2021 gaan Samuel en Jack samen een rondje zwemmen in het meer van Bracciano, zo’n dertig kilometer boven Rome. Als Jack het na een tijdje voor gezien houdt, zwemt Samuel verder. Tot Samuel zo ver weg is, dat Jack bezorgd naar hem roept: ‘Hé, waar ga je naartoe? Kom terug!’ Maar Samuel zwemt door. Jack maakt zich meer en meer zorgen en vindt het onverantwoord dat zijn vriend zo ver weg zwemt. Hij klimt een rotswand op om hem beter te kunnen zien, maar kan nog nauwelijks zijn contouren onderscheiden.

Dan pakt Jack de auto en rijdt naar de overkant van het water. Daar komt hij erachter hoe groot het meer eigenlijk is. Het blijkt een kratermeer van tien kilometer doorsnee te zijn. Aan de overkant staat hij op de uitkijk en vraagt hij strandgasten of ze een jongeman hebben gezien. Kort daarna schakelt hij de hulpdiensten in.

Ontzettend diep en koud

De hulpverlening blijkt in Italië niet zo’n geoliede machine als in Nederland, dus de hulp komt maar langzaam op gang. Maar niet alleen de politie en de brandweer zoeken naar het lichaam van Samuel, ook Daniël en zijn vrienden gaan het water op zodra ze arriveren. “Het was heel surreëel. Ergens hoopten we dat het lichaam inmiddels was komen bovendrijven, en tegelijk dachten we: wat nu als we hem inderdaad vinden? Het meer is ontzettend diep en heel koud, dus we wisten ook dat die kans klein was.”

Tot Daniëls grote frustratie verloopt de communicatie met de Italiaanse hulpdiensten moeizaam. Na een paar dagen moet hij terug naar huis, maar met behulp van een crowdfundingactie vliegen hij en zijn vrienden Nederlandse zoekteams in. Twee maanden later is er nog steeds geen lichaam gevonden.

Herdenkingsdienst

Kreeg Samuel spierkramp door koude onderstromen? Had hij last van hongerklop, waardoor hij ineens compleet door zijn voorraad suikers – en energie – heen was? Drie jaar later is het nog steeds onduidelijk. “Samuel was van de spontane, gekke ideeën”, zegt Daniël. “Vermoedelijk wilde hij bewijzen dat hij naar de overkant kon zwemmen, zich niet realiserend dat het meer zó groot was.

In het hele land is ontzettend veel gebeden: ‘Laat ons alstublieft zijn lichaam vinden.’ Dat is niet gebeurd. Naar alle waarschijnlijkheid weten we wel waar hij ligt; er zijn meerdere zoekhonden op die locatie aangeslagen. Gek genoeg is het toch geruststellend dat we de locatie weten. Tegelijkertijd is afscheid nemen ontzettend moeilijk als er geen lichaam is. Na drie maanden hebben we een herdenkingsdienst gehouden. Je móét het een plek geven, je kunt niet blíj́ven zoeken.”