Cynthia is mantelzorger voor haar moeder: ‘Zelfs naast haar op de bank, kan ik haar hevig missen’

Cynthia: “Voor mijn dierbare mams reis ik urenlang over zee. Geen afstand is te groot om haar de zorg te geven die bij haar past. Mijn moeder woont in Suriname en heeft dementie. Een paar maanden per jaar ben ik in Paramaribo om haar te helpen. Wanneer ik in Nederland ben, ontfermen mijn vader en broers zich over haar. Het geeft ons troost dat mijn moeder een ‘vriendelijke vorm van dementie’ heeft. Ze wandelt graag over het erf rond haar huis, waar ze geniet van haar bloemen. En ze houdt van handwerken. Van de lapjes stof die ik voor haar meebracht uit Nederland naait ze prachtige plaids voor mij en mijn broers.

Royale laag pindakaas

Mijn moeder is gek op haar vijf kinderen. Haar hart en ziel legde ze in onze opvoeding. Iedere ochtend belegde ze een dikke snee witbrood met een royale laag pindakaas met nootjes en pure hagelslag speciaal voor mij. De smaak van haar zwarte thee met melk en bruine suiker – heerlijk zoet – staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. De liefde en aandacht die ik van mijn ouders ontving, geef ik nu terug. Ik wil er voor ze zijn.

Het liefst zou ik mijn moeder mee naar Nederland nemen. Mijn man Tonnis en ik wonen in een boerderij waar we dagbesteding aanbieden voor ouderen met dementie. Ze kunnen ook blijven logeren om hun mantelzorgers te ontlasten. Hoewel ik meer dan genoeg ruimte en liefde heb om mijn moeder in huis te nemen, gaat dat helaas niet. Zodra mijn moeder haar erf verlaat, wordt ze rusteloos, boos en onaardig. Zo ver weg van huis raakt ze nog meer in de war.

'Mam, waar bent u?'

Het doet pijn om zo veel kilometers van mijn moeder gescheiden te zijn, maar ook als ik naast haar op de bank zit in Paramaribo kan ik haar hevig missen. Die ondernemende, daadkrachtige moeder met wie ik zo goed kon praten, ben ik kwijt. ‘Mam, waar bent u? Kunt u me toelaten zodat ik u gezelschap kan houden?’ vraag ik haar soms. Als zorgverlener van dementerenden weet ik dat mantelzorg veel geduld, loyaliteit, kennis, moed en verantwoordelijkheid vergt. Nu de ziekte mijn moeder treft, vraag ik God om geduld en kracht. Ik bid ook vaak samen met mijn moeder. Wanneer we dit doen, ervaar ik dat God een heel persoonlijke, nabije en bevrijdende God is. Mijn moeder is dan vrolijk en helder.

• Ariaan Baan (47) heeft huntington: 'Wat mijn moeder overkwam, is mijn voorland'

  Ariaan Baan (47) heeft huntington: 'Wat mijn moeder overkwam, is mijn voorland'

Dichter bij Gods liefde

Wanneer ik voor mijn moeder, maar ook voor anderen zorg, voel ik dat ik op mijn plek ben en naar de juiste richting word geleid. God vraagt ons om naar onze naasten om te zien. Naasten zijn onze familieleden en vrienden, maar ook mensen in nood die een beroep op ons doen. Ik geloof dat Gods liefde ervoor zorgt dat we ons verbonden voelen met anderen. Door voor een ander te zorgen, kom ik dichter bij Gods liefde. En dankzij die liefde kan ik een mantelzorger voor mijn moeder zijn en een zorgverlener van mensen met dementie. Met liefde en respect en oog voor hun eigenheid probeer ik hen te ondersteunen.”