Column Martine: De dag waarna je nooit meer kind zult zijn

“Spaart u ook zegeltjes?”

Ik staar het meisje achter de kassa aan. Zegeltjes? Ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd. Automatisch antwoord ik “Nee bedankt”, maar een seconde later hoor ik mezelf zeggen: “Ach, doe ook maar”. Even later verlaat ik de winkel met de zegeltjes van de Poisz, mijn moeders lievelingssupermarkt.

Het meisje achter de kassa is onwetend van het feit dat ik nog geen 24 uur geleden afscheid heb moeten nemen van mijn moeder. Moegestreden mocht ze haar plekje in de hemel op gaan zoeken. Wezenloos doe ik de boodschappen, terwijl ik me erover verbaas dat niemand aan mij kan zien dat ik geen moeder meer heb. Voor mijn gevoel staat het op mijn voorhoofd geschreven, hoe is het mogelijk dat alles hier gewoon door gaat?

Het irriteert me en het troost me tegelijk.

Ik denk terug aan één van die eerste dagen nadat we gehoord hadden dat mama zo ziek was. In een soort waas zorgde ik voor de boodschappen en het eten. Nieuwe koffie in de voorraadbus. Even later mijn mama’s stem: “Heb je het zegel wel uitgeknipt?”. “Ach mama”, antwoordde ik, “wat maakt dat nu nog uit, je gaat toch dood.” Maar natuurlijk viste ik alsnog de lege verpakking uit de prullenbak en knipte het zegel uit. En ik ontdekte dat het wel degelijk uitmaakt. Hoe fijn het is als de gewone dingen een beetje door kunnen gaan, omdat het je een bepaalde mate aan houvast biedt. Dat het fijn is als iemand de boodschappen doet en dan precies dat merk haalt wat je altijd zelf ook haalde. Dat iemand precies dat hoeslaken op het bed doet wat zo goed past bij de kleur van het dekbed.

Verzamelt u geen schatten op de aarde, staat in de Bijbel. Hmmm, zou dat ook de zegeltjes van de Douwe Egberts en de Poisz betreffen? Vast wel. In dat geval: sorry God. En zeker betreft het al die strikjes van cadeauverpakkingen die mama al die jaren spaarde, en de vazen voor bloemen en de tijdschriften en...

God zij dank had mama ook weet van schatten in de hemel. Ze kende de Liefde en met haar diepe gevoel voor rechtvaardigheid en compassie voor alles wat zwak en hulpbehoevend was, heeft ze zich ten volle ingezet om daarvan uit te delen. En zo mocht ze zich aan het einde van haar leven overgeven. Omringd door een kring van liefde van kinderen en kleinkinderen. Geloof, hoop en liefde, maar de meeste van deze is de Liefde.

Als ik thuiskom na het winkelen, pak ik het zwarte rieten mandje. De volle zegelboekjes grijnzen me toe. Geen flauw idee wat je ermee kan, maar als eerbetoon aan haar plak ik de laatste zegeltjes op, dit keer hoef ik niet te likken. Mijn tranen zijn voldoende.

De dag waarop je moeder sterft
Dat jij wordt losgelaten
…
En niemand zal meer weten
Hoe je met je pop kon spelen
En niemand zal nog ooit
je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna de rest een kwestie wordt
van tijd en pijn
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
- Karin Bloemen -

Dag lieve mama.

• Lees ook deze column van Martine