Column Martine: ‘Ik ga mijn beide ouders verliezen’

Het is vrijdag 7 juni.
We lopen de spreekkamer van de longarts binnen.
In haar ogen heb ik het antwoord al gelezen. Er is een arts-assistent aanwezig.
Er wordt gesleept met stoelen.
Ik heb mijn moeder stevig in de arm.
Het slechte nieuws wordt gebracht. Mijn broze moedertje slikt.
Haar aardse levenstijd loopt menselijkerwijs gesproken ten einde.

Naast haar mijn inmiddels ook broze vader, zijn kruk stevig in de arm, tranen in zijn ogen. Precies een week geleden was ik met hem in ditzelfde ziekenhuis voor zijn uitslag. Ook toen slecht nieuws.  

Twee zeventigers die tot begin dit jaar fit en vitaal waren. Actief in kerk en buurt. Altijd bezig en in de weer. Mijn sterke papa en mama die altijd klaarstaan voor alles en iedereen. Zij zouden nog jaren meegaan, de vakantieplannen met de camper waren al gemaakt, volgend jaar met Hemelvaart kamperen met de hele familie…

En nu in een tijdsbestek van twee weken beiden de diagnose ongeneeslijk ziek.
Ik ga mijn ouders verliezen.

Vroeger vond ik het toch werkelijk lichtelijk overdreven als stervensberichten van mensen in de zeventig werden aangekondigd met woorden als ‘met grote droefheid delen wij u mee’… Dat kon toch ook echt wel wat minder dramatisch, leek me. Als je boven de zeventig was had je toch niks te klagen?

Nu is het zover. En het is me echt te vroeg. Niet dat we iets te klagen hebben. Integendeel, er is zo veel om dankbaar voor te zijn. Maar ik kan mijn ouders toch nog niet missen?

Na het slechtnieuwsgesprek neem ik mijn mama bij de arm. Afspraken bij de balie voor aanvullend onderzoek, chemo en bestralingen. Hetzelfde riedeltje als vorige week vrijdag met mijn papa.

Op de kalender van mijn ouders grijnzen de maagdelijk witte bladzijden van de voorgaande weken mij toe. Her en der wat krabbels over vrijwilligerswerk en leuke afspraken van etentjes, bijeenkomsten met vrienden of verjaardagen van de kinderen. Nu worden in rap tempo de dagen gevuld met ziekenhuisbezoeken, scans en gesprekken. Er staan medicijnvoorraden in de kast waar de gemiddelde drugsdealer jaloers op zou zijn. Probeer je je leven lang gezond te leven en slik je nu in een paar weken tijd een troep naar binnen waar je u tegen zegt. In wat voor nachtmerrie zijn we beland?

Thuisgekomen pakken we elkaar vast. Er vloeien tranen. En tegelijk dient de dagelijkse realiteit zich weer aan. Is er nog koffie, wat zullen we eten?
Het is vrijdag.
Tijd voor een vrijdagmiddagborrel besluit ik.
Hapjes uit de airfryer en een glaasje wijn. Gewoon omdat het kan.
Vandaag leven we. Hebben we elkaar.

Een vader. Een moeder. Een dochter.
Op zomaar een vrijdagmiddag in juni. Onwetend van wat komen gaat.
Maar met één zekerheid:
U geeft een toekomst vol van hoop; 
dat heeft U aan ons beloofd.                      
Niemand anders, U alleen, 
leidt ons door dit leven heen. 

(Uit: 'Toekomst vol van hoop', van Sela)