Column Mama Mirjam #46: ‘Wanneer is het leven van je kind eigenlijk “geslaagd” te noemen?’

Het lijkt me interessant eens met een microfoon bij zo’n grote babystore te staan en aanstaande ouders te interviewen over hun verwachtingen. En dan niet alleen over die kleine waarvan ze in verwachting zijn, nee, ik zou hen willen bevragen over de toekomst van hun baby. De idealen voor die toekomst wel te verstaan, want niemand kan met een telescooplens een blik werpen op die mysterieuze ‘over vijfentwintig jaar’.

Clichés als ‘ik hoop dat hij gelukkig zal zijn’ en ‘als ze maar gezond is’ zou ik volmondig beamen, maar ik zou ook even verder vragen. Want gelukkig en gezond, oké, maar hoe dan? En waar sta jij dan ten opzichte van je volwassen kind? Welk plaatje heb je voor ogen? Grootse wensen, verhalen en idealen zouden volgen, die stuk voor stuk het ‘als het maar gelukkig en gezond is’ ontkrachten. We willen tenslotte allemaal het beste voor onze kinderen? Wanneer is het leven van je kind eigenlijk “geslaagd” te noemen?

Als mij die vragen ooit gesteld waren, had ik denk ik iets gezegd over een fijne baan, financiële onafhankelijkheid, een huisje met een tuin, een relatie, kindjes wellicht en kopjes koffie over en weer. O, en iets over het geloof in Jezus.

Een toekomstplaatje, haast identiek aan de verhalen en idealen van al die andere ouders in spé. Begrijpelijk, want het is tenslotte ook de bedoeling dat die baby, die je vooralsnog alleen van het zwart-wit-scherm in de echo-kamer kent, opgroeit tot een zelfstandige volwassene. Maar… wat nu als het anders gaat?

Ik reed laatst op een vrijdagochtend met Livia naar de dierentuin. Ze is nog vrij van school op vrijdag en deze uurtjes zijn van ons samen. Toen ik even een blik over mijn schouder wierp, schoot door me heen dat dit wellicht ook onze toekomst was. Dat dit, ook over twintig jaar, nog steeds het plaatje zou kunnen zijn. Wij saampjes, onderweg naar de dierentuin. Geen huisje met een tuintje voor Liv. Geen relatie en geen kindjes. Geen financiële onafhankelijkheid. Sterker nog, helemáál geen onafhankelijkheid.

Toen ik Liv alleen kende van de echo, had ik gehuiverd bij dit idee. En om eerlijk te zijn, ook vlak na haar diagnose kon dit beeld me beangstigen. Maar wat heeft de tijd me zacht gemaakt. Gaandeweg is mijn ideaalplaatje veranderd en kan ik alleen maar glimlachen bij de gedachte aan onze toekomst met Liv. Ik zie nog duizend uitjes met zijn twee en nog meer kopjes koffie over en weer. Ik zie een vanzelfsprekend geloof in Jezus en een volwassen dame die vreugde uitdeelt aan iedereen van wie ze afhankelijk is.

Soms is anders net zo goed. Of misschien zelfs beter.