Ben ik dan het verguisde stille midden?

Ik hoor niet bij de stad, en ook niet bij het dorp. Ik ben van buiten wit, maar van binnen bruin. Ik kan goed met kakkers, en goed met knakkers. Ik praat graag met Roderick, en met Anita. Ben ik dan een allemansvriend?

Ik ben niet echt rechtsdraaiend, maar ook niet pluche-links. Ben ik dan het verguisde stille midden?

Ik ga graag naar theater, maar een boerenfeest heeft ook z’n charme. Ik reis graag ver, maar voel me ook verwant met hen die zitten op de snelweg en houden van natuur. Dat voelt weleens wat gek en ook best verscheurd. Kleur bekennen durf ik vaker niet dan wel. Is dat dan laf en al te grijs?

Ik loop graag alleen door een bos, maar op het podium sta ik te feesten met mijn band. Wanneer ben ik dan de échte Elbert?

Ook in de keuken ben ik de kluts kwijt. Hoe exotischer, hoe lekkerder, maar voor een goede boerenkool met worst kun je mij net zo lief wakker maken. Ik voel mij zodanig Nederlander dat ik opleef met Koningsdag, maar wie zijn eigenlijk de Nederlanders? Ben ik misschien meer een wereldburger?

Nieuwsgierig vraag ik mensen soms het hemd van het lijf, op zoek naar vergroting van mijn wereldje en verre horizonten. Maar kom ik dan ooit thuis?

Ik luister veel muziek, vooral van overal vandaan. Van bijna alle markten ben ik thuis, maar de liedjes die ik zelf maak, zitten vol heimwee, vol verlangen. Naar wat eigenlijk? Naar erbarmen? Naar ergens bij horen? Maar hoe zorg ik dan dat ik niet met de meerderheid mee ga lopen roeptoeteren?

Verlang ik ten diepste niet naar een wereld zonder grenzen? Is het heimwee naar de overkant, waar vrede, genade, recht en liefde naast elkaar kunnen bestaan en zelfs eeuwig zijn? Ik hoop het. “Want hoop ziet alle kleuren. Hoop ziet het wél gebeuren. Want als alles niks is wat het lijkt, ziet hoop het hemels paradijs.”