Zwijgzame zwerver Zamir leeft in eenzaamheid

Sterren aan de hemel, het is opnieuw een ijskoude nacht in Bishkek, Kirgizië. Aan de horizon tekent zich de zwarte contour van de stadsverwarmingscentrale, die door grote bovengrondse verwarmingsbuizen de inwoners van Bishkek beschermt tegen de dodelijke vrieskou.

Broodje kip

Eén van hen is Zamir, een zwerver die snurkt onder een warm stukje pijp waar de isolatie vanaf is gebroken. Hij schrikt wakker van mijn cameralicht en kijkt gedesoriënteerd om zich heen. We zwijgen. Daarna verbergt hij zijn beddengoed voor sneeuw en andere zwervers en grabbelt in een plastic tas met voedselresten. Een broodje komt te voorschijn, dat wordt geroosterd op het hete metaal van de blootliggende verwarmingspijp. Daarna volgt een portie rauwe kip, dat sissend gaar bakt. Tenslotte tovert Zamir uit de zak een flesje ketchup dat hij een paar dagen geleden uit afvalcontainers van restaurants heeft gevist.

Achterdochtig

Het lijkt bijna of Zamir het wel goed voor elkaar heeft op die twee vierkante meter beton onder de verwarmingsbuis, naast het treinspoor van Bishkek, onder een ijskoude sterrenhemel. Nog altijd hebben we geen woord gewisseld. Dat ik zijn fragiele leven mag filmen is bijzonder, want veel redenen om mensen te vertrouwen heeft Zamir niet. Als twaalfjarig jongetje werd hij door zijn tante achtergelaten op het station van Bishkek, een paar kilometer verderop.

Tranen in zijn ogen

Sindsdien zwerft hij op straat en leeft als een hond uit vuilnisbakken, afhankelijk en achterdochtig tegelijk naar mensen die in huizen wonen, warme kleren hebben, dineren in de restaurants waar hij de voedselresten uit de containers vist. De laatste persoon van wie hij echt gehouden heeft is zijn moeder, vertelt hij me als de rijzende zon ons beide langzaam opwarmt. Ze overleed toen hij elf was. Tranen staan in zijn ogen. Soms droomt hij nog wel eens van haar, bekent hij, in de kou onder de verwarmingspijp.