Vijftien pinda's als ontbijt én lunch

’s Middags drink ik vaak een beker thee. En ’s avonds eet ik soms wat pinda’s. Maar na m'n laatste reis naar Zuid-Soedan zal ik die twee dingen nooit meer gedachteloos kunnen aanraken. Dat komt door Abak. Ik zoek haar op in een scheefgezakte hut. Een alleenstaande moeder met zes kleine kinderen. Haar hut is overstroomd, evenals haar akkers. De oogst is daardoor verloren gegaan en dus hebben ze geen eten meer.

Elke dag is een gevecht om eten. ’s Ochtends laat ze haar kinderen alleen om werk te zoeken. Water halen, graan malen. De verdiensten variëren van een paar centen tot 1 euro. De dag dat ik bij haar ben, verdient ze 65 cent. Rond het middaguur gaat ze naar de markt en koopt een zakje pinda’s. Ongeveer een kwart van het zakje dat ik bij de super koop. En ze verdeelt de inhoud tussen haar zes kinderen. Ieder ongeveer vijftien pinda’s. Het is hun ontbijt én hun lunch.  

’s Avonds koopt ze van de rest van het geld een beker meel. Zo’n beker waar ik thee uit drink. En daar maakt ze het avondeten van. Voor zeven personen. Maar gedachteloos zal dat nooit meer gaan. Bij elke pinda moet ik aan Abak denken. En dat zijn er vaak meer dan 15.