Van Nederland naar Madagaskar: ‘De zorg is hier niet zo goed, dan moet je je kind echt loslaten’

Wouter groeide als kind op in Peru. Toen hij als achtjarige jongen terugkwam in Nederland, wist hij dat er mensen waren die het veel minder goed hadden. Daar wilde hij iets mee. “Toen ik Marlies leerde kennen, vertelde ze dat zij zich op medisch gebied graag wilde inzetten voor anderen. God gaf ons een passie, we hebben talent én er is nood. Die drie dingen bij elkaar werden onze roeping”, vertelt Wouter. “Ik vind het cool om een vliegtuig te vliegen naar plaatsen waar heel weinig mensen komen.”

Termietheuvels

En geïsoleerde gebieden zijn er heel wat op Madagaskar. “Er zijn plaatsen waar de mensen nog nooit hun dorpje uit zijn geweest. Er is niet veel wat ze hebben of kennen. Ze hebben bijvoorbeeld geen arts die eenvoudige wondjes kan behandelen, zodat het geen ontsteking wordt en je er niet aan sterft. Ik kan met het vliegtuig artsen invliegen of mensen met spoed naar het ziekenhuis brengen. Zo maak ik als MAF-piloot verschil tussen leven en dood. Door de slechte wegen doe je er met de auto zo’n vijf uur over, terwijl ik er in een half uurtje heenvlieg”, legt Wouter uit. “Als MAF-piloot moet je creatief te werk gaan en niet te beroerd zijn om zelf iets te doen. Ik doe alles in mijn eentje: het toestel checken, controleren wat de mensen allemaal meenemen, gewichtscalculatie, maar soms ook vijftig termietheuvels vlak maken op de landingsbaan.”

Schorpioenen en cobra’s

Marlies en Wouter wonen al drie jaar met hun kinderen Mirthe (6), Thamar (4) en Jeftha (10 maanden) op Madagaskar. Daarvoor woonden ze vier jaar in Zuid-Soedan. “We vonden het best pittig om daar als gezin te leven”, vertelt Marlies. “Soms waren er gevaarlijke, giftige slangen op de compound – zoals een zwarthalscobra. Of er liepen schorpioenen in huis. Zelfs op de compound moesten we dus alert zijn. Het is fijn dat er op Madagaskar minder gevaarlijke dieren zijn. Daarnaast ben ik blij dat ik hier twee dagen per week kan werken als verloskundige in een kliniek. Dat ging in Zuid-Soedan niet, omdat het lastig was om oppas te vinden.”

• Lees het hele interview bij Eva!