Schitterende diamanten

Energie voor tien 

Ik ontmoet de energieke Aneta in Moldavië, het armste land van Europa. Hier heeft zij een buurtcentrum opgezet dat de spil is in het dorp Telenesti. Een paar dagen lang volg ik deze onvermoeibare vrouw die belt, regelt, bakt en braadt, lesgeeft, bemoedigt, inzamelt en uitdeelt. Onder haar bezielende leiding krijgen ruim honderd kinderen uit de armste gezinnen opvang na school. Krijgen hun families voedselpakketten, dekens en de broodnodige levensmiddelen. Daarnaast worden ook nog eens honderd Oekraïense vluchtelingengezinnen gesteund. Elk ander mens zou al moe worden bij de gedachte, maar zo niet Aneta. Ze heeft grote plannen voor een ouderen project, want die worden vaak vergeten en leven hier in grote armoede. Ze is een soort natuurkracht waar je niet omheen kunt. Maar ook niet wilt. Want haar enthousiasme is aanstekelijk.

Afgevoerd met de amulance

Samen met Aneta bezoek ik een familie die haar hart heeft gestolen. Moeder Natalia woont met haar drie kleine jongetjes in één kamer. Naast de twee bedden waar ze met z’n allen in slapen, past er niets meer in. Behalve dan een houtkachel waarop gekookt wordt. Het huis is een bouwval en door de kieren van de ramen waait de wind. Daarom heeft Natalia deze met tape dichtgeplakt. Het gevolg is dat de rook van de kachel nergens heen kan en de jongetjes meer dan eens met een rookvergiftiging zijn afgevoerd door de ambulance. Aneta maakt zich grote zorgen, maar doet wat ze kan.

Aneta ziet hen 

De oudste van 10, Vasilie, komt elke dag na schooltijd naar haar centrum. Hij wordt daar niet alleen geholpen met huiswerk, maar krijgt ook een maaltijd. Iets dat er thuis vaak niet is. Hij is dol op juf Aneta. Net als zijn broertjes, die op haar afvliegen als ze de deur binnenkomt. Niet zozeer omdat ze laarsjes voor hen heeft meegebracht nu het buiten koud is en sneeuwt. Ook niet omdat er een grote doos met eten voor hun moeder klaarstaat en ook niet omdat ze een zachte knuffelbeer krijgen. Nee, gewoon omdat Aneta hen ziet. Echt ziet. Niet alleen hun armoedige omstandigheden, maar vooral wie we zíj́n. Tekeningen worden bewonderd, er worden grapjes gemaakt, liedjes gezongen.

Een ruwe diamant 

Aneta vertelt me: “Toen ik een naam zocht voor ons centrum dacht ik aan een diamant. Die is als je hem vindt ruw en helemaal niet zo prachtig. Maar als je de steen slijpt en eroverheen wrijft, gaat hij glanzen. Dan zie je allemaal vlakjes waar het licht prachtig in weerkaatst. Zo is het ook met deze gezinnen. Anderen zien hen misschien niet staan. Maar als je hen bemoedigt, hen kunt helpen om op eigen benen te staan, dan zie je ze opleven. Ze stralen weer. Dan zie je de diamanten die ze van binnen zijn.”

Aneta kijkt dwars door de buitenkant heen en de mensen die haar ontmoeten, voelen zich gezien en geliefd. En dat verandert de wereld van moeder Natalia en haar kinderen misschien nog wel meer dan de doos met etenswaren. Ze doen ertoe! “Maar het werkt ook andersom,” legt Aneta uit. “Want met een centrum vol diamanten voel ik me heel erg rijk!”