Otche Nash in de kathedraal van Kiev

Haar kinderen heeft ze veilig de grens over gekregen. Ik vraag naar Pascha, haar man. Monter, bijna te vrolijk, antwoordt ze dat hij andere vluchtelingen in Oekraïne naar de grens transporteert met hun aftandse auto. Dat die nog rijdt is een wonder, vertelt ze. Als ik vraag of ze bang is dat hij tegen de Russen moet gaan vechten, glimlacht ze en schudt haar hoofd: ‘Pascha is geen vechter. Hij kan goed autorijden.’

In mijn verbeelding zie ik hem door de eindeloze vlaktes rijden, zijn auto vol met Oekraïense vluchtelingen, achter hem een kilometers lange roetwolk uit de uitlaat, zodat de Russen hem van ver al kunnen zien.

Vakantie in Kiev

Oksana was mijn vertaalster tijdens filmopnames in Oekraïne acht jaar geleden. Daarna volgden nog twee filmreizen samen. We bleven vrienden, vooral dankzij mijn vrouw die na een gezamenlijke vakantie in Kiev altijd contact bleef houden.

En toen bracht de oorlog ons weer bij elkaar. Mag ik er blij om zijn dat ik haar weer in mijn armen sluit? Dolgelukkig dat ze nog leeft. Hier heeft ze een veilig onderkomen gevonden bij een christelijk gezin die ze via via kende. Samen met haar schoonmoeder, schoonzus en hun gezamenlijke drie kinderen. Maar zo hoort het natuurlijk niet. Zij hier met haar kinderen en haar man in Oekraïne. Als ik haar los laat beloof ik haar dat we na de oorlog weer met onze  families in de kathedraal van Kiev gaan luisteren naar Otche Nash, het Onze Vader. Net zoals toen tijdens die vakantie met ons vieren, nog maar zes jaar geleden.

Benieuwd hoe het 'Onze Vader' in het Oekraiens klinkt? Kijk dan hieronder naar deze prachtige uitvoering.