Column Victor | ‘Aliens in Afrika’

Ik heb het over een van de ziekenhuisschepen van Mercy Ships, die ligt aangemeerd in Sierra Leone. Aan boord loop ik rond in een modern Westers land. Met spikkelschone gangen, ultramoderne operatiekamers, en lesruimtes met geavanceerde computers. De wifi werkt overal zonder uitval, er is een café waar je latte macchiato kan drinken en een verantwoord speelparadijs voor peuters en kleuters. Alles aan boord, van medische apparatuur tot de machinekamer, is state-of-the-art. En gedoneerd. Door bedrijven, door kerken, afkomstig van mensen van over de hele wereld.

In 30 seconden van Europa naar Afrika

Als ik in de haven van Sierra Leone de enorme loopplank afloop, land ik letterlijk in donker Afrika. In 30 seconden van Europa naar Afrika. In een halve minuut van orde naar chaos, van steriel naar rotzooi. Waar mensen doodgaan aan simpele insectenbeten, waar een been breken vaak leidt tot levenslange kreupelheid. Waar geopereerd wordt zonder verdoving. Waar een gaatje in je kies een tumor aan je kaak kan veroorzaken ter grootte van een voetbal. Waar de buren tegen de 10-jarige Ibrahim met vergroeide vingers en tenen roepen: “Speel niet met mijn kind, want jij bent een valse hond!”

Een ultramodern ziekenhuis

Maar met het aanmeren van het spaceship geldt het omgekeerde nu ook: mensen uit Afrika lopen in 30 seconden naar een ultramodern Westers ziekenhuis. Waar ze gratis en kundig geholpen worden, met high end apparatuur geopereerd worden, liefdevol en met aandacht verpleegd worden. Waar een enorm tumor met chirurgische precisie wordt weggesneden, waar door brand aan elkaar gesmolten huid met plastische chirurgie wordt hersteld, waar kreupele benen worden rechtgezet. Kinderen die door hun aandoening hun leven lang het mikpunt van spot waren, worden hier voor het eerst van hun leven als mens gezien. Er wordt met ze gespeeld, gedanst en muziek gemaakt. En gelachen.

Nieuwe vingers en tenen

Als ze straks – geopereerd en wel - de loopplank van dit spaceship weer aflopen, Afrika in, is hun leven letterlijk “voor-goed” veranderd. “Hoe zullen je vrienden straks reageren als ze je zien met je nieuwe vingers en tenen?”, vraag ik Ibrahim op de verpleegafdeling. “Zij zullen zich schamen,” zegt hij. “En de buren ook.”