Column Susanne | ‘Zie je mij?’

Dat is nog een hele opgave. De meesten van hen zijn jarenlang gepest en buitengesloten. Zoals Antsu (10) die een tumor boven zijn oog heeft. "Ze noemen me eenoog", zegt hij zacht. "En niemand wil met me omgaan. Ik heb alleen mijn vader nog." Het raakt me. Ik zie hoe groot zijn tumor is. Dat kan mensen afschrikken. Je zal het maar hebben! Zijn vader heeft hem naar Mercy Ships gebracht voor een operatie. Ik zie hoe hij vol liefde naar zijn zoon kijkt en maak een foto.

Hier doe ik mee

Ik laat de foto zien en zeg: "Kijk hoeveel je vader van je houdt en hoe trots hij op je is." Zijn vader, die zijn arm om Antsu heen heeft, drukt zijn zoon stevig tegen zich aan. Wat voor jongen ziet hij? De jongen achter de tumor. Ik zie hem ook. Een lief gezicht. Prachtige bruine ogen. Hij kijkt terneergeslagen als hij praat. Maar dan vertelt hij over Mercy Ships. "Dit is de eerste plek waar ik gezien word, waar ik er mag zijn zoals ik ben. Waar ik mee mag doen."

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen.

Jenga

Een van de andere kinderen, een meisje op krukken, roept hem. Ze gaan met een aantal vrijwilligers van Mercy Ships Jenga doen. Dat is een spel waarbij je grote houten blokken op elkaar moet stapelen en waarbij je er vervolgens om de beurt een blok uit moet halen. De toren mag niet omvallen! Antsu doet mee. Iedereen heeft lol. Antsu lacht. Wat heeft hij een mooie glimlach.

Een pure lach

Later praten we verder. Na het interview probeer ik weer wat foto’s te maken. Antsu stemt toe, maar ik zie dat hij schichtig in de camera kijkt. Ik vraag hem: "Weet je wel dat je een heel mooie glimlach hebt?" Hij haalt zijn schouders op. "Ik zal het je laten zien," zeg ik. En ik hoop dat ik die belofte waar kan maken. Ik wil hem zo graag op de foto zetten zoals ik hem zag in dat moment van vrijheid en erbij horen tijdens het spel. Maar ik zie dat hij zijn echte lach niet durft te laten zien. Ik moedig hem nog een keer aan. Hij glimlacht wat meer, maar dit keer met de lippen stijf op elkaar. "Die pure lach heb je wel, diep vanbinnen. Wil je me die glimlach latenzien?” Nu breekt hij open. Hij lacht voluit. Ik laat hem de foto zien en vertel hem wat een prachtig mens hij is. Hij knikt en ik zie zijn zelfvertrouwen groeien.

Kijken met Gods ogen

En zo waren er meer mooie mensen. Zoals Sinneh die een tumor op zijn kaak heeft, maar ook een zachte lieve blik. En Fatamata met haar pretoogjes. En ik ontmoette mensen die dat hadden gezien. Die met een blik vol liefde het mooie zien in de ander. Zoals de vader van Antsu en Willianne van Mercy Ships die patiënten thuis bezoekt, verzorgt en bemoedigt. "Als wij bij deze mensen komen, zijn we vaak de eerste die hen een knuffel geven," zegt Willianne. Het komt, denk ik, in de buurt van het kijken met Gods ogen. Als je dat doet, ontdek je de mooiste dingen.

Wanneer voelde jij je écht gezien?