Column Lise | ‘Oma Roosje en de beren in haar achtertuin’

Oma Roosje durft als het donker is niet meer naar haar buitentoilet. Bovendien moet ze de rivier achter haar huisje met hen delen. Ze heeft binnen geen stromend water en doet zelfs in de ijzig koude winter haar was in de rivier. In de hoop dat ‘Bruintje’ nog even ligt te slapen. Door de houtkap is er steeds minder plek voor meneer Beer om een hol te maken. Dus de kans bestaat dat hij zijn winterslaap overslaat. Roosje is er niet gerust op.

Spekglad weggetje

Glibberend gaat ze, voetje voor voetje, de heuvel af om bij het water te komen. Want het heeft behoorlijk gesneeuwd en er hangen ijspegels bij de waterkant. Ze vult de emmer in het extreem koude water en schuifelt de gladde berg op naar boven, met haar 80+ een hele klim. En alsof dat nog niet genoeg is, hakt ze zelf de blokken hout voor haar kachel.

Ze laat me nauwelijks los

Elektriciteit heeft ze niet. Omdat ze al jaren weduwe is, is ze helemaal op zichzelf aangewezen. Ze is eenzaam, in haar eentje op de berg, zonder buren om de hoek of kinderen in de buurt. Af en toe bezoekt een sociaal werker van onze partner organisatie haar, en neemt dan hout en volle tassen boodschappen mee. Ze omhelst me bij binnenkomst en laat me nauwelijks meer los.

Uit het oog, niet uit het hart

Dat emotioneert me, want we weten sinds corona allemaal wat huidhonger is. Maar voor de meeste van ons is dat voorbij: we kunnen weer regelmatig andere mensen zien. Maar niet voor oma Roosje. Zij is bijna altijd alleen. Alleen en bang voor beren. Wat zou het fijn zijn als ze vaker bezoek kan krijgen, denk ik als ze ons, terwijl het steeds harder sneeuwt uitzwaait. Als de auto wegrijdt, zie ik haar kleiner en kleiner worden. Ze zwaait tot ze ons niet meer kan zien. En voor ons beiden geldt: uit het oog, maar zeker niet uit het hart!