Column Lise | ‘Cycloon in aantocht’

Terwijl ik direct in de organisatiemodus wil springen, is iedereen om mij heen heel relaxed. Het berichtje vanuit het hoofdkantoor voorspelt een overstroming van de compound van Medair, de hulporganisatie waar wij verblijven. Maar niemand lijkt het serieus te nemen. In tegenstelling tot andere delen van Madagaskar, waar cyclonen kwamen en gingen, heeft het hier al drie jaar niet geregend. Dus het zal nu ook wel vals alarm zijn.

Storm op komst

Maar als de lucht steeds donkerder wordt en de wind aantrekt, worden er toch zakken met zand gevuld. De zakken worden al snel voor de deur én op het spaanplaten dak gelegd, want dat kan er makkelijk afwaaien. Een geul wordt gegraven om mogelijke stortregens wat te vertragen.

Mobiele klinieken

De dozen met powerpasta voor de ondervoede kinderen, gaan van de grond op de tafels. De powerpasta is hier hard nodig. Door de extreme droogte van de afgelopen tijd, kon hier niets meer worden verbouwd. Eten is er nauwelijks en veel kinderen zijn ernstig ondervoed. De mobiele klinieken van Medair rijden naar de meest afgelegen gebieden om moeders en hun kinderen te helpen. Maar wat er echt nodig is, is regen.

De eerste regen in drie jaar

Wij zijn inmiddels voorbereid en nu is het wachten. Buiten giert de wind en we horen de regen vallen. Ik besef dat ik getuige ben van een uniek moment: de eerste regen in drie jaar! Tegelijkertijd ben ik bang. Ik ken de beelden van overstromingen door extreme regenval. De droge grond hier kan zo’n enorme plas water helemaal niet opnemen. Dit zal zorgen voor een nog grotere crisis. De mensen hebben dan geen eten, maar ook geen huizen meer.

Geen eten én geen huis

Ik denk aan Tovognatsa. Een dappere vrouw met vijf kinderen, waaronder een tweeling van net een jaar. Ze hebben alles wat ze bezaten verkocht om in leven te kunnen blijven. Hun gammele, houten hutje is niet bestand tegen een storm. Het dak van takken houdt nauwelijks wat tegen. Waar moeten ze dan heen? In de wijde omgeving is er niets. Het extreme weer hier, droogte óf overstromingen, zorgen voor grote tragedies. Families raken alles kwijt en er is hier geen verzekering die dat dekt. 

‘Westen, wordt wakker!’

Ik voel me ontzettend machteloos, want aan het weer kunnen we niets doen, toch?! De opwarming van de aarde is een probleem dat ons in Nederland maar een klein beetje raakt. Maar hier zijn de gevolgen desastreus. Ik zou wel willen gillen: ‘Westen, wordt wakker!’ Want wij zijn de grootste vervuilers. Het is oneerlijk. De mensen die het ‘t zwaarst hebben, worden door onze luxe levensstijl nog eens dubbel zo hard getroffen. 

Geld, luxe en comfort lijken het altijd te winnen van de moeilijkere keuzes die pas effect sorteren op de langere termijn. Toch is dat de enige manier. Als we het niet voor onszelf doen, doe het dan voor mensen in landen als Madagaskar. Nee, juíst voor hen. Hier is het letterlijk een kwestie van leven of dood. 

Voelt u zich ongemakkelijk bij dit verhaal? Dan kan ik me dat voorstellen, want zo voel ik me ook!