Column Jan Willem | ‘Waar is Jezus aan het front?’
13 januari 2025 · 09:00
Update: gisteren · 13:39
Na mijn opnames in Oekraïne in november vroeg iemand mij: “Waar is Jezus aan het front?” “Waar niet,” kun je beter vragen. Ik zie Hem overal. Zoals in een kapotgeschoten dorp op twee kilometer van de loopgraven waar drie babushka’s (oma’s) versgebakken brood in ontvangst nemen van Andrey.
Deze 60-jarige hulpwerker vertelt hoe hij twee maanden geleden een drone-aanval overleefde en vult ondertussen de emmers en flessen met vers water. Later die week ontmoet ik Jezus bij Lena en Sergei, die hun huis hebben opengesteld voor uitgeputte soldaten. Alleen mannen die wekenlang in de loopgraven gevangen zitten, weten hoe belangrijk een warme douche, dampende borsjtsj (rode bietensoep) en de geur van schoongewassen kleren kunnen zijn.
Geen kind is bang
Een paar dagen later ontmoet ik Jezus weer bij juffrouw Galina, die drie weeskinderen in haar gezin heeft opgenomen. Als schooljuf runt ze met zes andere vrouwen de laatste basisschool van haar stad, die dagelijks onder vuur ligt. Terwijl we haar interviewen op het schoolplein tussen de spelende kinderen klinkt de inslag van een granaat. Direct daarna de sirene van het luchtalarm. Met een kalme stem roept Galina de kinderen bij elkaar en neemt ze aan de hand, de trappen af richting de schuilkelder. Geen kind is bang, want juf Galina is erbij.
Gods eigen woorden
We hebben Jezus ontmoet in Oekraïne. Sterker nog, we hebben Hem zelfs gefilmd. Dat klinkt misschien absurd, of aanstootgevend. Maar het zijn Zijn eigen woorden. Want toen Ik hongerig was, gaf jij Mij te eten. Toen Ik dorst had, gaf jij Mij te drinken. Toen Ik een vreemdeling was, heb jij Mij in je gezin opgenomen. Toen Ik naakt was, heb jij Mij een warme douche en schone kleren gegeven. Toen Ik gevangen zat in de loopgraaf, heb jij Mij omarmt en naar Mijn verhaal geluisterd. Toen Ik ziek was van verdriet, heb jij Mijn tranen afgedroogd. (Naar Mattheüs 25: 35-36)
