Column Jan Willem | ‘God houdt ook van honden’

Die argwaan is wederzijds. Buitenlandse straathonden weten niet beter dan dat ze geschopt, geslagen of gestenigd worden. Wie ze probeert aan te halen, kan op ontblote tanden rekenen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind honden fantastisch. Jarenlang heeft Skip, een Friese stabij, ons leven opgevrolijkt. Maar een schattige shampoo-gewassen Labradoodle van Hollandse bodem is niet te vergelijken met een roedel schurftige straathonden in Zuid-Soedan of een valse herdershond aan een ketting op een erf in Albanië. 

Een vertrouwde stem

Of dat graatmagere poedeltje in Peru, dat onverwacht in de hoek van mijn camerazoeker het beeld in kruipt. De afgelopen uren dat ik zijn baasje Elisabeth film, hield het beestje zich onopgemerkt achter de kast: bang voor die grote man die onophoudelijk naar zijn baasje staart, achter een zwarte doos op een gevaarlijke stok. Maar bij het horen van haar vertrouwde “Chiquito, chiquito…” (kleintje, kleintje) overwint zijn honger de angst en strompelt dit diertje op twee voorpoten tevoorschijn.

Nog een kans

Zijn verlamde achterpoten sleept hij mee, nat van de druppels urine die hij bij elke stap verliest. “Ik heb twee honden van straat meegenomen,” legt Elisabeth uit. “Iemand had ze vergiftigd.” Terwijl ze een bak maïspap op de grond zet, zegt ze: “De ander is dood, maar ik heb God gevraagd of Hij Chiquito nog een kans wilde geven.” Honden discrimineren doet deze vrouw niet. God doet dat ook niet, volgens haar. “Want God houdt van honden, net zoals Hij van mensen houdt.