Column Jan Willem | ‘Een stevige handdruk van een kleine man’

31 januari 2025 · 09:25

Update: 31 januari 2025 · 10:40

Als hij mij de hand schudt, voel ik het eelt van een boerenknuist. De kracht waarmee de Armeense Haik in mijn hand knijpt, ben ik niet gewend. Als Hollander natuurlijk wel, want hier houden we van een stevige, soms onnodig krachtige handdruk. Maar in veel andere landen moet je daar voorzichtig mee zijn. Voor je het weet knijp je niet alleen een vrouwenhand, maar ook die van een man fijn.

Dat deze Armeense boer mij zo krachtig vastpakt is niet alleen ongewoon voor zijn cultuur, maar ook voor zijn postuur. Hij is twee koppen kleiner dan ik en zijn onderdanige, bijna buigende houding past niet bij de sterke hand waarmee hij zichzelf heeft geïntroduceerd. Ik kijk om me heen. Niks dan armoe en modder. Hoe moet dit keuterboertje in deze achenebbisj overleven?

Integreren, maar hoe?

Haik is één van de vele Armeense vluchtelingen uit de enclave Artsach. Op 20 september 2023 viel deze enclave in handen van Azerbeidzjan. Honderdtwintigduizend mannen, vrouwen en kinderen sloegen op de vlucht naar het veilige Armenië, het buurland waarmee deze enclave niet alleen historisch, cultureel en religieus verbonden is, maar ooit ook geografisch verbonden was. Hoe Haik en al die duizenden vluchtelingen ooit moeten integreren in het noodlijdende Armenïe is de grote vraag.

Tranen afvegen

“We zijn ons land kwijt. Alles hebben we achtergelaten.” Hij slaat zijn ogen op en opent zijn handen naar de hemel. “Maar ik heb mijn gezin nog, God dank.” Als de hulporganisatie hem later die dag twee koeien geeft, wordt het deze kleine man teveel. Tranen schieten in zijn ogen en hij holt weg. Huilen doen Armeense mannen niet, zeker niet in het openbaar. Eenmaal de tranen afgeveegd, belooft Haik mij met een nog fermere handdruk dat hij er alles aan zal doen om de toekomst voor zijn gezin veilig te stellen.

Nooit verwacht

Als we wegrijden denk ik na over zijn woorden. Eerlijk gezegd schat ik de kans van Haik laag in. Zo had dit verhaal kunnen eindigen. Lang niet elke vluchteling weet op te krabbelen en te integreren. Maar dat juist deze kleine man een half jaar later een filmpje stuurt van een bloeiende akker met grazende koeien en een gezin dat geniet van boter, kaas en eieren had ik nooit verwacht.

Met jouw gift kan EO Metterdaad nog meer mensen als Haik ondersteunen.