Drie uur

“Verder dan het hek mag hij niet komen. Want als hij verdwaalt kan hij niemand uitleggen waar hij woont.” We bezoeken hen in het kleine dorpje Straseni in Moldavië, het armste land van Europa. Eudochia vertelt me dat ze enorm bezorgd is want Dumi heeft het syndroom van Down en hier zijn nauwelijks faciliteiten voor hem. Dumi neemt me mee naar zijn kippen en eenden achter het huis. Hier is ook het varkenskot en het hondenhok. En die hond is zijn grote vriend. Hier brengt hij zijn tijd door als zijn ouders werken.  Ze hebben geen andere keus. 

En zo komt het dat hij zich gedraagt als zij eten en drinken uit een bak of grommen en bijten als hij boos is. Zijn moeder heeft tranen in haar ogen. “Hij is geen beest, hij is gewoon een jongen, maar wat kunnen we doen?”

Dumi doet met een tuinslang water in een drinkbak, zijn broer wordt drijfnat. Ik kijk naar deze onhandige maar lieve jongen. Hij zou in Nederland zoveel mogelijkheden hebben: begeleid werken in een koffiehuis of creatief iets maken voor een winkel. Maar hier is hij veroordeeld tot een geïsoleerd bestaan.

Het blijft schokkend. Direct vliegen naar Moldavië duurt ongeveer drie uur.

Maar wat is drie uur?! Drie uur duurt mijn afspraak bij de kapper (haren verven duurt lang haha). In drie uur maak ik een stoofschotel, treinen van Groningen naar Maastricht is meer dan drie uur.

Toch betekent drie uur soms een wereld van verschil: dat van een medewerker van Brownies & Downies of een blaffende jongen tussen de eenden op het erf.