De prijs van een Franse jas

Gaby is meervoudig gehandicapt en kan niet naar school. Want er is hier gewoonweg geen speciaal onderwijs, een persoonsgebonden budget of passende dagbesteding.

Dus zit deze 20-jarige jongen dagenlang in zijn eentje thuis. Want zijn beide ouders moeten werken om rond te komen.

Valentina werkt voor een bekend Frans modemerk. Ze zet designerjassen in elkaar en produceert, samen met haar team, per week tientallen mantels. Die worden verkocht voor ruim 1000,- per stuk. Dat weet ze, omdat ze dat heeft opgezocht op internet.

Zelf verdient ze nog geen 300,- per maand. En dat is niet genoeg om van te leven, laat staan om speciale therapie voor haar zoon te betalen. En van hem houdt ze met heel haar hart. Dat is wel duidelijk. De liefde tussen moeder en zoon is ontroerend.

In het Moldavisch vertelt ze me haar verhaal en opeens merk ik dat er tranen over mijn gezicht stromen... Ik weet niet waarom, want ik kan haar niet verstaan.

Maar de Geest doet Zijn werk, schiet er door me heen. Haar zorgen om Gaby maar ook hoe blij deze jongen haar maakt, hoe hij hun leven verrijkt en het beste is dat hen is overkomen… dát voel ik door de taalbarrière heen. En daar zit ik dan, met haar handen in de mijne. Handen die keihard werken maar niet krijgen wat ze verdienen. Handen die veel moeten zorgen, maar telkens tekortschieten. Handen die zich naar de hemel heffen.

Moldavië betaalt lage lonen, daarom krijgt het werk uit andere Europese landen. En dat werk is nodig. Maar mensen krijgen zó weinig betaald dat kinderen als Gaby de kinderen van de rekening zijn. Zij betalen de prijs, die van uitsluiting, ongebruikte talenten en eenzaamheid. Over zijn hoofd verdient een modegigant duizenden euro’s per dag. En daar kan ik dan oprecht om janken!