Column Daniël | ‘Kleuterogen aan de frontlinie’

We zitten vlak bij de frontlinie. Buiten klinken voortdurend de dreunen van artillerie. Alle andere scholen in de stad zijn kapotgeschoten; dit schooltje is het laatste dat nog open is. Voor Zhenia is dat van levensbelang. Door zuurstofgebrek bij zijn geboorte is hij spastisch en heeft hij een ontwikkelingsachterstand. Zonder deze school zou hij weinig ontwikkelen, maar nu krijgt hij de kans om een kind te zijn.

Namaakmijnen en -granaten

“We hebben vandaag een bijzondere les,” zegt de juf. Meester Nikita brengt een schoenendoos vol namaakmijnen en -granaten mee. “Speel er maar even mee, dan kan je ze herkennen,” zegt hij. Rusland heeft manieren gevonden om explosieven te verstoppen in speelgoed, die vervolgens diep achter de frontlinie worden verspreid.

Onschuldige schoonheid

Ik richt mijn camera op Zhenia. Zijn ogen zijn zo kwetsbaar als ochtenddauw. Heel mooi, maar heel breekbaar. De andere kinderen maken vliegtuiggeluidjes terwijl ze nep-granaten door de lucht laten vliegen. Anderhalve week ervoor stond ik voor het eerst in de kleuterklas van de basisschool in mijn eigen dorp. Mijn dochter werd 4 jaar en ging voor het eerst naar school. Het klaslokaal zag er precies zo uit als dit lokaal, hier in Druzhkivka. De kinderen ook. De onschuldige schoonheid van een kleuterklasje.

Vliegen als een vlinder

Met zijn spastische vingers pakt Zhenia een vlindermijn uit de schoenendoos. Als dit een echte was, zou hij het niet overleven. Maar nu houdt hij het groene ding omhoog en laat het vliegen, als een echte vlinder. In mijn hoofd krijg ik het niet bij elkaar: de twee kleuterklasjes gescheiden door een oorog die hun onschuld zo verschillend kleurt.

Is het oneerlijk? Of is het leven nou eenmaal zo? Ik weet het niet. Met kippenvel op mijn armen probeer ik alleen die zachte kleuterogen van Zhenia zo mooi mogelijk vast te leggen.