Column Daniël | ‘Een lesje nederigheid’

De Wayuu-Spaanse tolk, hij heet Roger, irriteert me al heel snel. Hij is traag van begrip, sloom van beweging en hij stinkt een beetje. Als we ’s avonds aan het vertalen zijn in mijn hotelkamer, gaat hij uitgebreid zijn behoefte te doen, waardoor we allemaal gedwongen zijn om in een onaangename geur te blijven zitten.

Google Translate

Vervolgens eet hij zonder zijn handen te wassen al mijn heerlijke dropjes op, met open mond en veel gesmak. Na het vertalen gaat Roger op mijn bed liggen, uiteraard met zijn vieze voeten, en dommelt in. Mijn tolerantiegrenzen worden de dagen erna flink op de proef gesteld. Kletsen met hem lukt niet, mijn Spaans is te roestig. Toch lukt het hem om via Google Translate mij wat te vertellen over zijn leven. Hij blijkt te zijn opgegroeid in het afgelegen noorden van de woestijn, precies zoals de mensen die we hebben gefilmd.

Oordeel even bewaren

Hij vertelt met me dat hij tot zijn zevende in armoede heeft geleefd, met nauwelijks toegang tot drinkwater en voedsel. Op dat moment begrijp ik ineens veel beter waarom hij zo onaangepast is. Opgegroeid in verwaarlozing en constante ontbering, zonder de stimulatie die een kind nodig heeft, heeft hij geleefd met een gebrek aan bijna alles, onder de genadeloze zon. Daar zit ik dan, met mijn eigen succesvolle jeugd. Ik heb alle kansen van de wereld gekregen, in een van de best mogelijke plekken van de wereld om op te groeien. Roger's verhaal was een lesje in nederigheid en voortaan mijn oordeel even te bewaren.