Column Daniël | ‘Andrey, de held met de grijze bus’

Andrey heet hij. Een vermoeide blik in zijn ogen. Zes dagen per week rijdt hij richting de Russische posities om de laatste mensen die daar nog wonen water en brood te brengen. Je leest het wel eens in het nieuws. Avdiivka, Toretsk, Bachmoet; dorpen en steden bedolven onder Russisch artillerievuur. Andrey rijdt er dagelijks heen, zolang ze nog in Oekraïense handen zijn.

Kapotgeschoten bus

De mensen die er wonen kunnen geen kant op: vluchten is te duur, of ze zijn te oud, of te trots. Vijf weken geleden nog werd Andrey's bus kapotgeschoten door een Russische drone. Hij overleefde het maar net. Nu heeft hij een nog grotere bus, zodat hij nog meer brood en water kan rondbrengen.

Ik kan niet anders dan helpen

Andrey’s eigen kinderen wonen veilig in het westen van Oekraïne. Dat maakte het voor hem makkelijk om te vluchten toen de oorlog uitbrak. Maar juist daardoor voelt hij zich verplicht te helpen. “Ik kan er wel een mooi verhaaltje van maken, over Gods liefde en naastenliefde en zo,” zegt hij. “Maar eigenlijk voel ik me gewoon net als deze mensen. Ik kan niet anders dan ze helpen.”

Hier is mijn leven

De volgende ochtend vertrekt hij weer. Hij neemt een tas eten en drinken mee voor zichzelf. “Voldoende voor drie dagen, want je weet nooit wat er gebeurt.” De mensen staan al op hem te wachten. “Zonder Andrey zou ik niet kunnen overleven. We hebben al drie jaar geen stromend water meer.” Waarom ze blijven? “Het is een hopeloze situatie, maar ik ben hier geboren. Hier is mijn huis. Hier is mijn leven.” Andrey knikt begrijpend. “We gaan allemaal een keer dood, vroeger of later. Hier is de dood dichtbij, maar er is ook veel leven. En daar wil ik zijn: waar leven is.”

Ik ga mijn dochter snel leren wat echte helden zijn.