Column Daniël | ‘Als woorden overbodig zijn’

Ik film een project om het vreselijk zoute grondwater met zonne-energie te zuiveren zodat de mensen hier in de toekomst een beter leven kunnen hebben. Ik verbaas me over de hardheid van het bestaan hier. Maar alsof dat nog niet hard genoeg is, ontmoet ik een moeder met haar dochter die doof is. (Dochter links, moeder rechts op foto)

Waterhalen

Samen hebben ze een eigen gebarentaal ontwikkeld, net zo eenvoudig als het leven hier. De dove dochter heeft de taak om water te halen, met een kruiwagen vol jerrycans, uit een vervuilde waterbron die een kilometer verderop ligt. De zon brandt genadeloos en ik probeer met gebaren en aanwijzingen duidelijk te maken wat ik wil filmen. Zij lacht, haar ogen stralen van plezier.   

𝗩𝗼𝗲𝗹𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝗯𝗲𝗴𝗿𝗶𝗷𝗽𝗲𝗻

Haar doofstomheid blijkt een gave te zijn, een manier om dieper te voelen en beter te begrijpen. Ze blijkt namelijk precies te weten wat ik wil vastleggen. De beelden die we samen maken, zijn prachtig. In de verzengende hitte van de woestijn sleept ze met volle jerrycans als een heldin in haar eigen verhaal. 

𝗗𝗲 𝗸𝗹𝗼𝗼𝗳 𝘁𝘂𝘀𝘀𝗲𝗻 𝗼𝗻𝘀 𝗶𝗻

En dan besef ik de kloof die tussen onze levens ligt. Zij, doof en in armoede, zonder een duidelijk toekomstperspectief. En ik, gezond, met mijn dure apparatuur en een zogenaamd glanzende carrière. Het steekt: het is stomweg mijn taak haar leven, hoe schrijnend ook, vast te leggen. En zelfs al doe ik dit zo goed mogelijk, ik laat haar toch achter. Maar juist dit is waarom we deze films maken: om de menselijke verbondenheid te laten zien, waarbij woorden soms overbodig zijn.