Bommen, granaten en trillende ramen: Marije werd met haar gezin uit Soedan geëvacueerd

Waarom sprak een leven in het buitenland je zo aan?

“Het is altijd de droom van mijn man Harmen geweest om ontwikkelingswerk te doen, en samen delen we de grote passie om in het buitenland te leven. We wilden graag samen met ons gezin Nederland even achter ons te laten. Het is niet makkelijk om in de meest arme landen ter wereld te leven. Maar we wonen graag op plekken waar het minder gestroomlijnd loopt dan in Nederland, dat past bij ons. Als we het niet hadden gedaan, hadden we iets gemist wat bij ons hoort.

Ik kan goed omgaan met buitengewone situaties. Ik voel me niet snel onveilig op straat en ik houd van de reuring hier: ezeltjes en geitjes die over straat lopen, overal stalletjes met groente en fruit – het is allemaal zo anders dan in Nederland. Ook onze kinderen van inmiddels tien en twaalf jaar oud kunnen goed tegen de manier van leven hier. Ik vind het een verrijking, we worden bewuster van hoe goed het in Nederland geregeld is. In Soedan kunnen miljoenen kinderen niet naar school, omdat hun ouders geen geld hebben.”

Hoe ben je met je gezin in Soedan terechtgekomen?

“Eind 2017 vertrokken we naar Liberia omdat Harmen een baan kreeg bij hulporganisatie ZOA. Drie jaar geleden kreeg hij binnen dezelfde organisatie de kans om in Soedan te gaan werken als landendirecteur. We waren er nog niet klaar voor om terug te gaan naar Nederland, dus hebben we daar ja op gezegd. Onze kinderen konden naar een internationale school en dat vonden ze geweldig. Ik vond het in Soedan zwaarder dan in Liberia. Er waren amper gelegenheden om even wat leuks te doen, zoals wandelen in een park. Er was weinig natuur en frisse lucht, het was elke dag zo’n veertig graden en je bent omringd door zand en beton. Maar ik besloot er echt voor te gaan en er een goede tijd van te maken.”

• Lees het hele interview bij Eva!