John over zijn vader Wim Grandia: 'Hij is een Bijbeltijger'

"In een paar steekwoorden?", vraagt John. "Oké. Mijn vader is gepassioneerd. Een harde werker. Liefdevol. Hij is er als je hem nodig hebt. En: een Bijbeltijger, met een onwijs groot hart voor Jezus.

Woorden én daden

Een eigenschap van hem die ik het meest bewonder, is zijn volharding. Als hij eenmaal iets voor ogen heeft, gaat hij daar ook echt helemaal voor. Dat zag je vroeger al bij de EO als hij een nieuw project moest opstarten. En nu merk ik het bijvoorbeeld bij zijn 40-delige Bijbelstudieserie over Openbaring op YouTube, ‘Zie Ik kom spoedig’. Die enorme drive komt voort uit zijn verlangen om mensen over God te vertellen, en anderen over te brengen wat hij zelf heeft geleerd. Het mooie vind ik dat het bij hem niet bij woorden alleen blijft: hij leeft ze zelf ook uit.

Onzekerheid

Wat misschien niet iedereen weet, is dat achter de man die je – als voorganger en spreker – op het podium ziet staan, een onzeker persoon schuilgaat. Niet in de zin van: ‘Ik weet niet wat ik kan’, maar: ‘Ben ik wel goed genoeg?’ Ik denk trouwens dat dit voor heel veel mensen geldt die op een podium staan.

Ik herken het ook wel bij mezelf. Goed weten wat je kunt, en tegelijk toch ergens die onzekerheid. Sowieso denk ik dat mijn vader en ik op een heleboel punten behoorlijk op elkaar lijken. Het talent om dingen te organiseren heb ik bijvoorbeeld beslist van hem. Net als de gave om mensen ergens in mee te kunnen nemen, een verhaal te vertellen.

'Papa, mag ik meehelpen?'

Wat ik nu als event- en projectmanager doe, heeft alles te maken met het werk dat mijn vader in zijn jaren bij de EO heeft gedaan. Ik was 6 toen ik voor het eerst een dagje met hem meeging naar Ronduit Praise, of Praise en Ontmoeting. Na een uurtje vroeg ik: ‘Papa, mag ik meehelpen?’ Onder andere tijdens Ronduit Praise en de EO-Jongerendag hebben we later – toen ik zelf ook bij de EO werkte voordat ik zzp’er werd – veel samengewerkt.

Ik kan me nog goed herinneren dat mijn vader een keer sprak op de EO-Jongerendag, waar ik achter de schermen ook aan het werk was. Na afloop wachtte ik hem vlak bij het podium op, om hem een hug te geven. Omdat ik er gewoon even voor hem wilde zijn. Al was het kort, er zat voor ons allebei zoveel emotionele lading in. Ook tijdens de ziekte en het overlijden van mijn moeder hebben we heel veel diepe, kostbare momenten beleefd. Onvergetelijk.

Een punt waarop hij en ik wel anders zijn, is dat mijn vader vooral taakgericht is en ikzelf meer mensgericht. Dat laatste heb ik van mijn moeder. Na haar overlijden – in het jaar dat wij trouwden, nu vijftien jaar geleden – heb ik dit bij hem trouwens wel zien veranderen.

Vriendschap

Wat ik altijd ontzettend mooie momenten vind, zijn onze gezamenlijke vakanties. Elk jaar gaan we een weekje weg met z’n tweetjes. Bijvoorbeeld naar de heuvels van Zuid-Limburg of naar Luxemburg. Dan kunnen we úren praten over van alles en nog wat, maar ook gewoon stil bij elkaar zijn. Heel, heel kostbaar. Dan ervaar ik heel diep: dit is niet alleen een vader-zoonrelatie, maar ik zie het ook echt als een vriendschap tussen ons."