Terrasje in Spanje? Let op de 'terras-etiquette'!

Er zit niets anders op dan koffiedrinken op een terras. Ik zie een leuk tentje met voldoende plek en vraag aan de ober of ik wat kan drinken op het terras. Ja hoor, maar dan moet ik er wel ontbijt bij nemen. Alleen koffie kun je staand aan de bar opdrinken. Nou vooruit, ik bestel het kleinste ontbijt van de kaart, want het ging mij vooral om het toiletbezoek. Vanaf mijn plek heb ik een mooi uitzicht op de menigte die in een lange rij staat te wachten om het museum aan de overkant in te mogen.

Dan komt er een groep 60-plussers aan, die enthousiast tafeltjes bij elkaar beginnen te zetten. Ze halen bij andere tafels lege stoelen weg om zo met de hele groep gezellig bij elkaar te kunnen zitten. Ik vermoed dat ze ergens uit Noord-Europa komen. Ik moet een beetje lachen in mezelf, want ik kan wel raden dat de ober dit heel vervelend vindt. In Spanje houden ze er doorgaans niet zo van als je zomaar gaat zitten en zelf met de spullen gaat slepen.

En ja hoor, de ober komt aanlopen met zijn notitieboekje en kijkt niet blij naar de nieuwe inrichting van zijn terras. De dame die de bestelling voor de hele groep oplepelt, hoort hij niet eens. Hij doet geen moeite om Engels te praten en zegt nors in het Spaans dat hij straks wel terugkomt als zijn terras weer op orde is. Hij loopt naar een andere gast die aan het tafeltje naast mij is gaan zitten en neemt vriendelijk in het Engels de bestelling op.

Even later komt de ober mijn cappuccino brengen, met een prachtig hartje op het schuim. Vervolgens brengt hij de bestelling van mijn buurman, rekent af bij een ander tafeltje, maar negeert de groep toeristen die inbreuk op zijn tafelschikking hebben gemaakt volledig. De gasten zitten duidelijk niet lekker op hun stoelen en snappen er niets van. Waarom komt die ober niet terug?

Na een kwartiertje hebben ze er wel genoeg van. Ze staan op, zetten de tafels terug in hun oorspronkelijke setting en schuiven de stoelen terug. De ober komt weer naar buiten en ziet tot zijn vreugde dat de brutale groep verdwenen is en zijn terras weer in originele staat is teruggebracht. Hij ziet dat ik erom moet lachen en knipoogt naar me, terwijl hij tevreden een doekje over de tafels haalt. Ik vraag om de rekening en even later ontvang ik een zwart leren mapje met het bonnetje. Drie euro en dertig cent voor de toast, boter en jam. Hij is de cappuccino vergeten, maar, zo blijkt, van maandag tot vrijdag zit de koffie in het menu. Ik reken af en bedenk dat ik dit zo heerlijk vind aan Spanje: de leukste belevenissen staan niet in de reisgids, maar voor nog geen vier euro zit je op een eersteklasterras, ben je onderdeel van een vermakelijk schouwspel en ben je comfortabel naar de wc geweest.