Column Marieke | ‘Lichtjes in het donker’

3 juli 2024 | Leestijd 3 min

· ·

Het is vroeg in de ochtend. We staan in een ogenschijnlijk pittoresk plattelandsdorpje midden in Kenia. Tussen de hoge struiken piept het licht van de opkomende zon. Met de camera in mijn hand volg ik hoe Sharlet, een meisje van 13, zich klaarmaakt voor een nieuwe schooldag.

Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd. De dag is nog maar net begonnen en het is al warm. Sharlet gaat intussen onverstoorbaar door met haar ochtendroutine. Dat wil zeggen: ze kleedt haar twee kleine zusjes, ruimt het huis op met haar moeder en poetst haar tanden. Geen ontbijt, hooguit een kop thee: Sharlets moeder bespaart op eten zodat de ambitieuze Sharlet naar school kan.

Studeren & carrière maken

Sharlet moet hét gaan doen. De hoop is op haar gevestigd, sinds haar vader al vroeg is overleden en haar moeder met 5 jonge dochters er alleen voor is komen te staan. Sharlet moet studeren, doorleren, werk vinden, carrière maken. Op deze manier kan ze later haar moeder en zusjes onderhouden.

Rammelende buik

Dat het gezin nu lijdt onder het feit dat het weinige geld dat ze hebben opgaat aan schoolkosten, neemt iedereen op de koop toe. Leuk is het niet: Sharlet kan regelmatig niet slapen omdat haar jongste zusje huilend wakker ligt van de honger en op school lukt het haar soms niet om zich te concentreren vanwege haar rammelende buik.

Journalist worden

Maar Sharlet, hoewel een tikkie puberaal, is intelligent genoeg om te weten dat ze een kans heeft om aan de armoede te ontsnappen. Moedig vertelt ze haar verhaal. Ze wil journalist worden. De wereld over, Europa bezoeken. Mensen ontmoeten. Misstanden aankaarten. In haar ogen fonkelen vele lichtjes als ze erover vertelt. Het is geen vertrouwen, dat is door haar verleden al te veel beschaamd. Het is hoop. Hoop op een betere toekomst.

In het vliegtuig naar huis

Vroeg in de avond, het is al donker. We zitten in het vliegtuig, klaar voor vertrek. De airco zoemt zachtjes op de achtergrond. Lekker, denk ik. Ik doe m’n gordel om en kijk uit het raam. Straks ben ik weer thuis, in een land waar ik nooit heb nagedacht over de vraag of ik ooit naar school zou gaan, of dat er eten is voor de volgende dag.

Als we opstijgen, zie ik hoe Kenia meer en meer uit het zicht verdwijnt. Wat overblijft, is een wirwar van steeds kleiner wordende lichtjes in het donker. Eén lichtje blijft heel helder schijnen, tot in Nederland aan toe. De lichtjes in de ogen van Sharlet.