Column Jan Willem | ‘Vast in de modder’

26 mei 2023 | Leestijd 2 min

· ·

Gras in Malawi is verraderlijk. Dat leer je pas als je achter het stuur van een Landcruiser vast komt te zitten in een diepe greppel. Nu ben ik de klos. Mijn filmafspraak over een uur kan ik wel vergeten, maar niemand in Malawi die daar een punt van maakt. Zeker niet in regentijd.

Ik stap uit. Het is zes uur in de ochtend. De vroege zon prikt in mijn ogen. Ik grijns schaapachtig naar toesnellende omstanders en verberg mijn trillende handen in mijn broekzak, zodat niemand ziet dat ik geschrokken ben.

Hulp van dorpelingen

In mijn hoofd vraag ik God om een heel klein beetje hulp, maar daar is al voor gezorgd. Binnen een paar minuten is mijn wagen omsingeld door meer dan vijftig hulpvaardige dorpelingen die op onverklaarbare wijze uit het metershoge grasland tevoorschijn zijn gekomen. Iedereen roept door elkaar in een taal die ik niet versta.

Bedankt God

Ik haal mijn handen uit mijn zakken en strek mijn vingers. Wie God om hulp vraagt, moet het uit handen durven geven. Dus wat kan ik verder nog doen dan een beetje genieten van de zon? Iemand tovert een trekkabel tevoorschijn. Aan de groene horizon verschijnt een tractor. Terwijl achttien man duwen, trekt de tractor mijn auto uit de drek. Gejuich. Ik steek mijn duim omhoog naar de mensen én naar boven. Bedankt Malawi. Bedankt God.