Paula heeft eierstokkanker fase 4: ‘Ik geloof dat het nog lang mijn tijd niet is’

Met een brede lach en een kleurrijke jurk zit Paula op de veranda van haar huis. “Ik heb nog even taartjes gehaald bij de bakker. Die lusten jullie wel hè? Het is alsof ik hier 24/7 op vakantie ben! Het is hier zo fijn wonen.” Paula geniet van het leven en maakt er elke dag een feestje van. Op het eerste gezicht is er niets zorgwekkends te zien aan haar. Ze is een vrouw van 52 die midden in het leven staat. Paula komt niet echt toe aan het eten van het taartje, want ze steekt direct van wal.

“Ik was een week voor de diagnose bij de huisarts geweest, want ik leek wel vijf maanden zwanger joh. Eerst denk je nog: het is Sinterklaas geweest, Kerst en Oud en Nieuw, ik ben gewoon wat aangekomen. Maar daarna ging het wel snel. Dus op tien februari zouden ze een echo maken in het ziekenhuis. Ik ging alleen, de kinderen waren op school, Henri aan het werk. Terwijl ik in de auto reed – het was donker weer – was er ineens een schitterende regenboog. Dat was zo bijzonder dat ik gewoon kippenvel kreeg en dacht: oké, ik weet niet wat ik straks te horen krijg, maar rust maar, vertrouw maar. Hij is erbij en het is goed.”

Ondergang totaal

“In het ziekenhuis werd een echo gemaakt en al snel zagen ze dat het helemaal vol zat. Er werd gezegd dat ik eierstokkanker had en dat het er niet goed uit zag. Stadium 4. Ik kreeg gelijk overal voorrang. M’n zus die een medische achtergrond heeft, dacht gelijk: die is er aan het eind van het jaar niet meer. Maar ik ben niet zo snel van m’n stuk te brengen dus dacht: we gaan ervoor. De info kwam zeker binnen, maar niet zo dat ik dacht: o hellup. Ik zit niet gelijk in zak en as. Mijn glas is altijd half vol. Voor een ander is dat misschien dat ik m’n kop in het zand steek, maar ik zie dat zelf niet zo. Het is meer: hoe ga je ermee om? Dan ga je van het ene onderzoek naar het andere en als er dan uitslagen waren van de CT-scan of van dit of van dat, dan kwam er steeds een streepje bij. Toen bleek dat ik in fase vier zat. Ze zeiden: ‘We gaan het proberen, maar het is al niet meer te genezen.’ Toen heb ik eerst drie chemokuren gehad met drie weken ertussen en eind mei een debulking operatie*. Dan wordt alles weggehaald en kom je vervroegd in de overgang. Oh, ik moet even een grapje vertellen. M’n dochter was toen elf en die ging met m’n zus naar de drogist om ‘Overgang Totaal’ van dr. Vogel te halen. Toen kwam ze heel blij terug: ‘Mam, we hebben het hoor! ‘Ondergang Totaal’.’ We hebben toen zo gelachen.”

Ommekeer

“Na die operatie kreeg ik weer chemo en hadden ze alles gedaan wat ze konden. ‘Maak maar een afspraak voor over drie maanden en dan zien we het wel weer’ was de mededeling. Toen ik rust kreeg na alles, – dat hoor je vaker – toen pas kwam de klap. Dus eind oktober 2016 ging het echt slecht met me. Ik kon nergens blij over zijn, ik zat in een heel onzekere periode. Dat sombere gevoel duurde wel tot de zomer erop, toen hebben we een woonark gehuurd in Blokzijl en daar ervaarde ik zoveel rust! Ik vond het heerlijk dat niemand vroeg hoe het ging. Ik was daar anoniem en gewoon Paula. Punt. Niet die jonge vrouw die kanker had en die misschien dood zou gaan. Toen ik op mijn dieptepunt was, besefte ik dat God niet ziek maakt, maar dat Hij ziekte wel ten goede kan keren. Ik realiseerde me dat ik geestelijk heel veel ben gesnoeid en dat doet pijn, maar Hij gebruikt dat wel.”

“Ik ben ook een tijd heel streng geweest met eten”

“Dus op die woonboot kwam de ommekeer en dat was ten diepste de dag dat mijn leven veranderde. Ik kreeg rust. In m’n slechte tijd sliep ik amper, dus dat gaat ook negatief werken, en op de boot sliep ik soms zo lang dat de kinderen en Henri zeiden: ‘Is mama nu nog niet wakker?’ Ik ben ook een tijd heel streng geweest met eten, maar op een gegeven moment kwam de bieten- en wortelsap m’n neus uit. Toen dacht ik: en nu is het klaar. Ik ga het wel enigszins doen, maar niet meer zo streng. Dat gaf mij ook meer rust. Je kan zo met je gezondheid in de weer zijn dat je denkt dat je het in de hand hebt, maar ik denk dat de mindset en de kracht die je krijgt door het geloof veel belangrijker zijn. Door je op Jezus te richten en niet op je omstandigheden, dat werkt voor mij.”

Eigen weg zoeken

“Ik was vroeger altijd een heel braaf meisje, ging elke week naar de kerk en ik probeerde nooit fouten te maken. Ik deed wat er van me werd verwacht en had niet m’n eigen weg. Ik heb nooit gepuberd en dat ging ik eigenlijk pas doen nadat ik ziek werd. Ik miste de blijheid in onze kerk, dus ik ging nu m’n eigen weg bewandelen. Henri en ik zijn veel meer in de Bijbel gedoken omdat we het zelf wilden en het landde ook veel meer. We zijn op zoek gegaan naar een andere kerk en kwamen bij een fijne gemeente terecht. Het is nu gewoon elke week een feestje dat we weer mogen. Niet omdat je blije liedjes zingt, maar omdat het veel beter binnenkomt. Meer van Jezus. Dat Hij voor je gestorven is en dat het al goed is. Je kan het niet meer verdienen, je bent al bevrijd. Natuurlijk maak je nog wel fouten, maar het is al vergeven en je wilt op een gegeven moment geen fouten meer maken. Dat had ik nooit zo gehoord of ervaren. Kijk, op m’n telefoonscherm heb ik Jezus staan met een uitgestrekte hand en de tekst ‘Focus on Me, not the storm’. Dus ik houd m’n ogen op Hem gericht en niet op de storm of stormen om ons heen.”

Vandaag

“Ik heb ook nu pas ontdekt dat het mijn talent is om mensen te bemoedigen. ‘Laat zo je licht schijnen voor de mensen opdat ze jullie goede werken zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel’, staat in de Bijbel in Matteüs 5: 16. Dit is nu een tekst die op m’n lijf geschreven is. Ik vind het zo heerlijk om zonnestraaltjes uit te delen. Ik wil mensen aanmoedigen om naar Jezus te kijken. Ik weet niet wat het met mij gaat worden, maar ik geloof dat het nog lang mijn tijd niet is. ‘Vandaag’, dat is mijn motto. Je kan je wel druk maken over morgen en volgende week maar wat heb ik daaraan? Het neemt de vreugde weg.”

“Ik moet nu iedere dinsdag tot en met oktober aan de chemo. In het ziekenhuis doen ze wat er mogelijk is en daar ben ik heel blij mee en verder zien we het wel. Vanuit de medische wetenschap gezien ben ik opgegeven, maar ik ga daar niet in mee. Ik bekijk het anders: wij geloven dat we door de striemen van Jezus genezen zijn. Ik voel me geestelijk en in mijn ziel al genezen. Nu mijn lichaam nog, op Zijn tijd. Henri en ik zeggen weleens: ‘We gaan er gewoon voor dat we tachtig worden!” 

Ter herinnering aan Paula

Helaas moeten we het verdrietige nieuws melden dat Paula op maandag 2 januari 2023 is overleden. 'Ze is bij haar Heer en Verlosser in haar volkomen genezen nieuwe lichaam’, schrijft haar gezin.

*Een debulking operatie is een buikoperatie die meestal wordt uitgevoerd wegens kanker aan de eierstokken. In de buik wordt een incisie gemaakt die loopt van het schaambeen tot ruim boven de navel. Het uiteindelijke doel van de operatie is om zo mogelijk al het zichtbare tumorweefsel te verwijderen.

Auteur : Jeannette Coppoolse
Foto     : Tirza Visser