Maggie Doyne: ‘Succes heeft voor mij alles te maken met het leiden van een leven vol liefde en betekenis’

Na haar middelbare school neemt Maggie een tussenjaar waarin ze vrijwilligerswerk gaat doen in India en Nepal. In Nepal is ze zo geraakt door het lot van veel weeskinderen in het land, dat ze een besluit neemt dat haar leven verandert. Ze is nog maar negentien jaar als ze haar spaargeld gebruikt om samen met de lokale gemeenschap een huis te bouwen voor weeskinderen in het door oorlog verscheurde Nepal. Het is geen tijdelijke bevlieging van een bevoorrecht Amerikaans meisje, maar het begin van de BlinkNow Foundation dat inmiddels wereldwijde bekendheid geniet.

Je bent al zo’n 16 jaar aan het werk voor Nepalese weeskinderen. Waarom besloot je juist nu je verhaal te vertellen in boekvorm?

“In het begin van 2020 brak ook in Nepal de coronacrisis uit. We dachten aanvankelijk dat het om enkele weken zou gaan, maar al gauw bleek de crisis veel ingrijpender en langduriger te zijn. In een land als Nepal waar de econome volledig draait op migrantenwerkers, dagloners en het toerisme was corona rampzalig. Heel veel migrantenwerkers keerden terug vanuit India. We besloten op een zeker moment dat het beter was als mijn man en dochter terug zouden keren naar de Verenigde Staten. Ik bleef achter in Nepal om samen met andere organisaties noodhulp te coördineren voor al die mensen die nu geen enkele bron van inkomsten meer hadden. Het was een heel heftige tijd van non-stop werken, fondsen werven en zoveel mogelijk mensen proberen te helpen. Na een aantal maanden was ik op en moest ik bijkomen van alles. Terug in de Verenigde Staten moest ik vervolgens 14 dagen verplicht in quarantaine. Daar zat ik in mijn eentje in een kleine cabin van mijn Canadese schoonfamilie. Dat bleek een goed moment om mijn verhaal te gaan schrijven. Ik heb altijd al veel geschreven in dagboeken en brieven, omdat schrijven vaak een therapeutische uitwerking op me heeft gehad. Maar dit proces van een boek schrijven was een behoorlijke worsteling en bij vlagen ook heel emotioneel. Ik heb me vervolgens een aantal maanden van al het andere werk afgesloten om dit boek te schrijven.”

Je leven verandert van het ene op het andere moment, nadat je een klein meisje Hima ontmoet.

“Ik zag Hima, een meisje van ongeveer 5 jaar, stenen hakken in de rivierbedding. Het is een lot dat veel kinderen in Nepal treft. Het land is zo ongelooflijk arm dat veel kinderen al van jongs af aan moeten bijdragen aan het gezinsinkomen. Hima groette me en we hadden oogcontact. Het was niet zozeer het verdrietige van dat moment, of van Hima’s situatie wat me zo raakte. Het was juist haar glimlach en het moment van verbinding dat we deelden. Het wekte in mij het verlangen om iets te betekenen voor kinderen als Hima.”

Je bent voor veel weeskinderen ‘mama Maggie’ en met jullie Kopila Valley Children’s Home and School hebben jullie inmiddels al honderden kinderen kunnen helpen aan een beter leven. Maar daarnaast heb je bijna een andere fulltime baan. Zo ben je voor heel wat mensen wereldwijd een inspirator, een icoon. Hoe voelt dat?

“Oh, dat is heel genereus om te zeggen. Hmmm… ik realiseerde me meteen hoe urgent deze situatie is voor zoveel kinderen. Ik ben slechts één van de boodschappers die hierover praat. Maar als we niet over dit onrecht blijven praten, dan kunnen we afgeleid worden door alle andere dingen. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat ons enige doel op aarde is: van elkaar houden en voor elkaar zorgen. Het gekke is, we bereiken zoveel op deze aarde. We zetten als mensheid zoveel grote stappen. Maar op de een of andere manier zijn we er nog steeds niet in geslaagd om goed voor kinderen te zorgen… Nu ben ik geen president, en geen Beyoncé. Ik ben een vrij normaal persoon. Toen ik jong was, dacht ik dat een succesvol leven betekende dat je naar de beste universiteit zou gaan en veel geld zou verdienen. Inmiddels weet ik dat succes alles te maken heeft met een leven leiden dat vol liefde en betekenis is. Ik voel me heel erg bevoorrecht dat ik een leven kan leiden dat zo betekenisvol voor mij is.”

Wie met een oppervlakkige bril naar het leven van Maggie kijkt, ziet bijna een sprookje. Maar verder van de waarheid kun je niet zitten. In de vele jaren waarin Maggie probeert het goede te doen voor kinderen in Sukhet, krijgt ze met veel uitdagingen te maken. Zo is het niet alleen een voortdurende strijd om voldoende financiën binnen te krijgen, ook worstelt Maggie met lokale verwachtingen en cultuurverschillen en het extreme klimaat met uitputtend hete zomers en overstromingen. Het donkerste moment voor Maggie is als ze één van haar kinderen, Ravi, verliest na een noodlottig ongeval. Maggie raakt in een diepe depressie en moet voor hulp en herstel terugkeren naar de Verenigde Staten.

In onze westerse samenlevingen hebben we vaak moeite om de droevige kant van het leven te aanvaarden. Jij hebt naast veel moois ook veel intens verdrietige momenten meegemaakt. Wat zijn jouw belangrijkste lessen als het gaat om leren omgaan met de donkere kant van het leven?

"Ik denk dat we allemaal op een zeker moment in ons leven vastlopen. Dat is vrij normaal. Het is erg belangrijk om op die momenten steun en advies te zoeken. We kunnen als mens veel aan en we zijn heel veerkrachtig, maar soms hebben we een gereedschapskist nodig. Eerlijk gezegd wilde ik dat ik deze les eerder in mijn leven had geleerd en niet pas nu ik midden dertig ben. In mijn boek vertel ik over die heel donkere periode waarin ik mijn zoon verloor. Ik dacht toen echt: ik overleef dit niet, ik kom nooit meer uit bed. Ik wilde dood. Het was verschrikkelijk. Uiteindelijk kwam ik bij een rouwtherapeut terecht en zij vertelde me een verhaal over haar planten dat me erg geholpen heeft. Ze is botanicus en houdt enorm van haar planten. Op een dag ging ze op reis en vergat de achterdeur af te sluiten. Er kwam een sneeuwstorm waardoor haar planten doodvroren. Ze was intens verdrietig en iedereen zei haar dat ze de planten moest weggooien. Maar ze bleef ze water geven en verzorgen, en praatte tegen ze en zette ze op een plekje in de zon. Na een paar weken verscheen op één van haar planten een klein groen stipje - een heel klein teken van leven. Ze zei vervolgens tegen mij: ‘Als je diep verdrietig bent en intens rouwt, moet je zoeken naar dingen in jezelf die zijn als dat groene stipje. Zoek naar die kleine stipjes van leven, en koester en verzorg ze.’ Dat heeft mij er uiteindelijk weer bovenop gebracht.”

Je bent een enorm gedreven persoon, maar uiteindelijk zitten er maar 24 uur in een dag. Hoe vind je een balans in al de verschillende rollen die je hebt, als CEO, als moeder van zoveel kinderen en als belangenbehartiger van onderdrukte kinderen?

“Dat is een goede vraag. Het verhaal vertellen is maar één onderdeel van wat ik doe, en daar ben ik in de loop der jaren vaardig in geworden. Dat is heel belangrijk, want het verhaal helpt om fondsen te werven en zonder middelen kunnen we de kinderen niet helpen. Al in een vroeg stadium besloten mijn Nepalese go-founder Tope en ik dat het opvangen van weeskinderen een enorme verantwoordelijkheid is. Je kunt geen twee-jarige opnemen en als hij vier is, zeggen: ‘Sorry, we hebben geen middelen meer om voor je te zorgen.’ Dit is lange termijn werk. In de praktijk betekent dit dat ik veel verschillende petten draag. Dat is soms echt stressvol, want het is nogal een verantwoordelijkheid die we zijn aangegaan. Gelukkig hebben we een ongelooflijk team met Nepalese staf. We hebben veel pleegouders, leraren, ooms en tantes binnen de gemeenschap, dus ik moet mijn plaats weten. Ik realiseerde me al vrij vroeg dat ik niet kon zeggen tegen de kinderen: ‘Ik zal je moeder zijn - ik ben je alles.’ Je hebt de hele gemeenschap nodig om een kind op te voeden. Ik speel daarin slechts een kleine rol. Het belangrijkste wat ik kan doen, is middelen inbrengen en door mijn lezingen en spreken het bewustzijn vergroten. Daarnaast ben ik natuurlijk ook een mama die liefde geeft en een model is voor de kinderen. Maar ik heb ook zoveel zwakke punten, dus het is zaak voor mij om die mensen te vinden die juist goed zijn in dat waar ik zwak in ben. De organisatie moet ook zonder mij kunnen bestaan. Daarom bouw ik constant aan een team om me heen. Je moet je bewust zijn van je eigen vergankelijkheid.”

Je leven is een inspirerend voorbeeld van naastenliefde. Hoewel ik weet dat je jezelf geen christen noemt, is er iets in het leven en het verhaal van Jezus dat je inspireert?

“Zeker! Zijn hele bestaan ​​en leven draaide om de zorg voor de zwakken, de wezen en de weduwen. Ik probeer de lessen van spirituele leiders altijd heel serieus te nemen. Ik denk dat de kern van Jezus’ leven draaide om de boodschap: heb elkaar lief en zorg voor elkaar. Mijn ouders waren oorspronkelijk katholiek, maar verlieten de kerk toen ik nog jong was. Zij hebben ons opgevoed met een open blik naar allerlei spirituele stromingen. Wat ik daar uit heb meegekregen, is dat veel religies in de kern erg op elkaar lijken. De centrale boodschap is vaak: Heb je naaste lief als jezelf. Als we dat gewoon elke dag zouden doen, als dat de ultieme waarheid zou zijn waaruit we zouden leven en handelen, dan zou de wereld er heel anders uitzien. We maken spirituele zaken en het geloof vaak zo ingewikkeld.

Mijn grootmoeder is altijd een heel toegewijd christen geweest en ik hield heel veel van haar. Ze is onlangs overleden. Met haar had ik het vaak over het leven van Jezus. Maar mijn grootmoeder las de Bijbel heel letterlijk. Dan had mijn oma het over de Tien Geboden, maar dan zei ik: ’Nou volgens mij draait het gewoon om liefde’. Daar konden we wel een beetje om kibbelen, haha…. Waar ik wel echt een probleem mee heb, is God te zien als een soort ‘alwetend en almachtig’ persoon. Ik heb in mijn leven verschillende tragedies meegemaakt en ik kan niet leven met iemand die alle controle heeft, maar toch niet ingrijpt. Ondanks alles zou ik mezelf wel een gelovig mens noemen.”

Wat geef jij je kinderen mee qua spiritualiteit en geloof?

“Ik wil in ieder geval de cultuur van mijn Nepalese kinderen eren. Maar tegelijkertijd leren ze ook over allerlei soorten religie en geloof. Ik zie het zo: ik open deuren, en dan laat ik ze vervolgens zelf kiezen door welke deur ze gaan. Dat is eigenlijk ook wat mijn ouders deden. We hadden allerlei boeken in huis, en we bezochten zowel kerken als tempels. Bovendien zijn kinderen heel nieuwsgierig. Ze stellen me allemaal moeilijke, spirituele vragen, zoals: waar gaan we heen als we sterven? Onlangs vroeg mijn biologische dochter Ruby mij: ‘Waarom doden we dieren en eten we ze op? We houden toch van dieren?’ Dat zijn heel diepe, spirituele vragen en vaak weet ik niet goed hoe ik ze moet beantwoorden. Krisha, mijn Nepalese zoon gaat naar een katholieke universiteit, en hij stelt me op dit moment juist weer heel veel vragen over het christendom.”

Veel (jonge) mensen zoeken naar een doel om voor te leven. Wat zou je tegen hen willen zeggen?

“Als jonge mensen mij vragen: wat moet ik doen, waar moet ik beginnen, dan voel ik veel empathie voor hen. Er zijn namelijk zoveel problemen in deze wereld! Er zijn zoveel uitdagingen waar we komende generaties mee opzadelen… Het is vaak moeilijk om te weten waar te beginnen. Deze tijd kenmerkt zich door veel angst en onzekerheid. We zien en nemen ook zoveel in ons op. In mijn generatie had je geen sociale media. In sommige opzichten is het een voordeel voor jonge mensen. Ze weten al zoveel meer dan wij op die leeftijd wisten, en ze zijn zoveel slimmer. Tegelijkertijd staan ze veel meer bloot aan wat er in de wereld gebeurt. De vraag is dus: hoe neem je al die kennis en informatie en beelden in je op en wat doe je daarmee? Mijn advies is om aanwezig te zijn en aandacht te hebben voor de kleine momenten. Ik denk dat als je echt aanwezig bent en oog hebt voor wat er in de wereld gebeurt, het makkelijker wordt om te handelen. Als ik op het moment in die rivierbedding niet met aandacht aanwezig was geweest en Hima echt had gezien, had ik de kans kunnen missen om te handelen en te voelen. Ik zal dus nooit zeggen tegen mensen: ga naar verre oorden om je bestemming te vinden. Nee, ik zeg vooral: wees aanwezig en geaard in dit moment, en zoek hier naar kansen en kleine daden van liefde. Want als we dat allemaal zouden doen op de plekken waar we zijn, dan zou de wereld er veel mooier uitzien.”

Tussen de Himalaya en de hemel, Maggie Doyne, Uitgeverij Spectrum, 2022, 288 pagina’s, 21,99.

Lees ook: Joke adopteerde tijdens haar werk als missionaris zeven Cambodjaanse kinderen