Zwanger na tien miskramen

Het probleem was niet zwanger worden, maar zwanger blijven

Marijke wil altijd al moeder worden. “Toen mijn man en ik er klaar voor waren, was ik binnen drie maanden zwanger. Bij de echo bleek het een tweeling te zijn. Dat hadden we niet verwacht! Toen de rust drie jaar na hun geboorte was weergekeerd, kwam de grote wens voor een derde kindje. Weer werd ik makkelijk zwanger. Na zes weken kreeg ik op mijn werk een heftige bloeding. Ik was helemaal van het padje af, maar al snel dacht ik: miskramen komen vaak voor en mijn moeder en zussen hadden het ook meegemaakt, dus waarom zou het bij mij niet een keer overkomen?” 

Elk uur is winst

Maar het blijft niet bij één miskraam. “Het probleem was niet zwanger worden, maar zwanger blijven. Ik kreeg meerdere miskramen. Na elke positieve test had ik een kort juichmoment, waarna ik weer in de stress schoot. Het hield me dag en nacht bezig. Naar het toilet gaan was een crime; ik was altijd bang om bloed te zien. Elk uur voelde als winst. Het ging steeds mis tussen de vijf en acht weken. Ook al is dat pril, bij iedere miskraam voelde ik zoveel teleurstelling en boosheid. Je weet de uitgerekende datum en hebt al een plaatje voor ogen. Zussen en schoonzussen waren ongeveer tegelijk zwanger. Ik zag hun kinderen opgroeien en wist: die van ons had ertussen kunnen lopen.”

De derde miskraam komt bij Marijke het hardst binnen. “We hadden goede echo’s gehad. Het moest gewoon goed gaan, anders wist ik niet of ik nog in een God kon geloven die dit allemaal toeliet. Weer kreeg ik serieuze bloedingen en in het ziekenhuis bleek het hartje niet meer te kloppen. Ik was zo boos en opstandig. Via Bijbelapps en kerkdiensten kreeg ik steeds het verhaal van Abraham en Sarah op me af, die heel veel geduld moesten hebben voordat hun kinderwens werd vervuld. Ik kreeg zoveel rust over me heen, dat moest wel van God komen. Ik zag het als belofte en bemoediging van God zelf: heb geduld, het komt nog.”

Onsterfelijk

Een halfjaar later krijgt Marijke spontaan een naam voor haar verloren kindje. “Het was zondagochtend en ik lag in bed na te denken over hoe druk God het moet hebben met zorgen voor al die mensen op aarde én in de hemel. Ineens kreeg ik de naam ‘Amara’ in mijn hoofd, een naam die ik niet snel zelf zou uitkiezen. Ik zocht het op en ontdekte dat het naast ‘bitterheid’ ook ‘onsterfelijkheid’ en ‘eeuwige schoonheid’ betekent. Ik besefte: ze heeft het goed bij God en dat geldt ook voor onze andere kindjes. Dat was zo bijzonder! We hebben onze dochters verteld over de miskraam, omdat het zoveel impact op ons had. Sindsdien spraken ze over hun ‘zusje’ en baden ze iedere avond voor een broertje of zusje dat niet dood zou gaan.”

Er volgen nog meer miskramen, tien in totaal. “Het voelde alsof ik in een wachtkamer zat. Ik stelde dingen uit, want stel dat het wél zou lukken. We gingen zelfs voor onderzoeken naar België, waar het veel serieuzer wordt genomen, maar alles zag er normaal uit. De artsen stelden voor om een embryo te manipuleren, maar dat ging ons te ver. Mijn man vond het moeilijk om me zo te zien lijden en stelde voor om te stoppen, terwijl ik juist steeds strijdlustiger werd. Ik had het idee dat God een belofte had gedaan, dus we konden niet opgeven. Het was slopend voor onze relatie en zorgde voor verwijdering tussen ons. Ook voelde ik me vaak afgewezen door God. Waarom hield hij me steeds een worst voor, waarna het weer misging? Het voelde gemeen. Toch kreeg ik elke keer weer motivatie om door te gaan.”

Opgestapelde rouw

In 2017, het jaar dat Marijke 40 jaar wordt, besluiten zij en haar man dat ze op 31 december stoppen met proberen om zwanger te raken. “Ik dacht: je moet mij op 31 december echt neerslaan. Maar toen ik in oktober weer een miskraam had, was ik er helemaal klaar mee. Het kwam uit mijn tenen: ik wilde per direct stoppen. Het gaf me rust. Tussen de pogingen door had ik mezelf nooit tijd gegund om te rouwen; de klok tikte door en we hadden geen tijd te verliezen. Ik zocht een coach op, die constateerde dat ik last had van opgestapelde rouw. Ik moest het één voor één van elkaar gaan halen en gaan verwerken. Alles kwam als een soort film voorbij. Er kwam veel verdriet naar boven, maar het was mooi en fijn. Ik deed recht aan al mijn kinderen.”

Marijke geeft zich op voor EVA’s Kloosterretraite waarin de Bijbelse vrouw Hanna centraal staat, die jarenlang moest wachten op een kindje. “Ik dacht: daar kan ik het écht afsluiten. Maar het pakte heel anders uit. Spreker Ron van der Spoel sprak over het feit dat we vaak zo snel opgeven als we bidden, terwijl we moeten volhouden. Onze tijd is niet Gods tijd. Had ik toch te snel opgegeven? Ik was verward en kwam thuis met nieuwe hoop. Hoe moest ik dit uitleggen aan mijn man? We waren zelfs al bij een pleegzorgavond geweest; misschien dat Gods belofte op die manier zou worden ingevuld.”

Engel uit de hemel

Vanaf die tijd krijgt Marijke opnieuw verschillende aanwijzingen die haar hoop bevestigen. “Een klasgenootje van mijn dochters – die zelf niet christelijk wordt opgevoed – kwam op een dag de school uitgerend en vertelde dat mijn dochters tijdens de muziekles heel verdrietig waren geworden om hun overleden zusje. ‘Gelooft u in God?’, vroeg ze, ‘dan kunt u toch gewoon om een kindje vragen?’ Het voelde als een engel uit de hemel die de boodschap bracht: niets is onmogelijk. Een maand daarna liet ik voor me bidden tijdens een toerustingsweekend van een discipelschapstraject. Het echtpaar dat voor me bad had in de voorafgaande week veel gevraagd aan God of ze iemand mochten bemoedigen. Zij kregen die week de boodschap mee: ‘De toekomst brengt iets nieuws! God heeft al je tranen in zijn kruik opgevangen’. Ook baden ze dat ik een groot vertrouwen in God kreeg dat alle verstand te boven zou gaan.’”

Ik was weer zwanger na meerdere miskramen

Een maand later is Marijke na meerdere miskramen weer zwanger. “Menselijkerwijs zou ik enorm in de stress zijn geschoten, maar ik had een bovennatuurlijk vertrouwen dat het goed zou komen. Ik liep op een roze wolk. Zelfs aan het einde van de zwangerschap werd ik nog elke ochtend verwonderd wakker: heb ik echt zo’n dikke buik? Op 31 juli is Fayen Samuèlle geboren en ik voel me zo gezegend! Fayen betekent ‘vertrouwen, geloof’ en Samuèlle: ‘God verhoort, van God gebeden’. Ik kan er niet omheen dat dit een wonder is en dat het van God komt, net als veel mensen om me heen. Dat was mijn gebed. Het was ontzettend moeilijk, maar ik vind het ook heel mooi dat ik hiervoor ben gebruikt.”

Bescheiden

“Misschien is jouw bestemming anders dan die van mij, maar vertrouw op God en niet op jezelf. Denk niet: ‘Wie ben ik om dit te vragen’, maar blijf bidden en hopen en wees niet te bescheiden. God kan met een kromme stok rechte slagen slaan. God is trouw. Hou vol, Hij laat niet los.” 

Lees ook: Julia (17) was tegelijk zwanger met haar moeder