Zwaargewonde Wout ontwaakt na twee weken uit coma

Zeven maanden later zitten we bij Wout in de woonkamer. Hij praat honderduit en heeft speciaal voor dit interview tompouces gekocht bij de bakker. “Daar ben ik de laatste tijd heel vaak geweest,” lacht hij. Hij moet wennen aan alle aandacht. Als voormalig EO-programmamaker en docent televisiejournalistiek staat hij altijd áchter een camera. Maar nu moet hij er zelf aan geloven.
“Het wonderlijke,” zegt Wout, “is dat er op het moment dat ik met mijn fiets viel, twee artsen in het park wandelden. Zij zagen mij liggen en hebben ervoor gezorgd dat er heel snel een ambulance was en dat ik naar het UMC werd gebracht. Dat is echt mijn redding geweest.”

Coma

Wout is er na zijn val ernstig aan toe. Hij heeft een botbreuk in zijn heup en knie en zijn hoofd zit vol met bloed. Terwijl Wout een risicovolle hersenoperatie ondergaat, vliegt zijn vrouw – die nét met een vriendin in Griekenland was gearriveerd voor een weekje vakantie – halsoverkop terug naar Nederland. Als de operatie achter de rug is, ligt Wout twee weken lang in coma.

Grote verrassing

“Het enige wat ik me herinner, is dat ik op 7 mei, vlak voor mijn val, mijn vrouw nog aan de telefoon had en haar een fijne vakantie wenste. Ik was die dag laat uit mijn werk en had geen zin in koken, daarom ging ik Chinees halen, op de fiets. Het was prachtig weer, dus ik genoot van het tochtje. Op een gegeven moment ben ik blijkbaar gevallen. Mijn eerste vage herinneringen daarna zijn van 22 mei – mijn 60^e verjaardag. Mijn vrouw en kinderen zaten rond mijn bed taart te eten en tot hun grote verrassing begon ik weer te praten. Zelf had ik geen idee wat er was gebeurd, dus ik was vooral verward over waar ik was en waarom.”

Totaal uitgeschakeld

Als Wout hoort dat hij een ernstig ongeluk heeft gehad en dat hij geopereerd is in zijn hoofd, schrikt hij enorm. “Stukje bij beetje drong tot mij door dat het heel bijzonder is dat ik die val had overleefd. En daar ben ik heel dankbaar voor. Nee, ik had geen bijzondere ervaring toen ik in coma lag. Ik was gewoon totaal uitgeschakeld.”

Ik heb een tweede kans gekregen

Geen wanhopige momenten

“Het gekke was,” zegt hij even later, “dat ik niet heel veel pijn had. En misschien heeft het met mijn geloof te maken, maar ergens wist ik dat het goed zou komen. Niet dat het zo snel zou gaan, maar ik heb geen wanhopige momenten gekend. Ja, ik vond het natuurlijk verschrikkelijk; mijn benen waren kapot en de schade in mijn hoofd voelde ik ook wel. Er zijn twee delen uit mijn schedel gezaagd, om al het bloed uit mijn hoofd weg te laten vloeien. De arts die dat heeft gedaan, was uiterst kundig en daar heb ik hem ook zeer voor bedankt. Maar ik heb hem ook verteld dat God hem gebruikt heeft.”

Je ontwaakte op je 60^e verjaardag. Voelde dat als een tweede geboorte?
“Een beetje wel. Al vind ik dat ook wat beladen, want het is niet zo dat ik een andere persoon ben geworden. Daar was mijn vrouw trouwens erg bang voor, maar dat is dus gelukkig niet het geval. En verder: ik heb een tweede kans gekregen in mijn leven, zo kun je het wel zeggen. Want God heeft echt bijzondere dingen gedaan. Ik vergeet soms nog namen en ik kan niet altijd op de juiste woorden komen, maar het is een wonder zoals ik er nu alweer bij zit. Ik besef nu ook hoe ontzettend kwetsbaar ik ben, en dat je zonder God nergens bent. Echt helemaal nergens.”

27e marathon

Op 4 november, zeven maanden na het ongeluk, presteert Wout iets wat alle artsen in het UMC voor onmogelijk hadden gehouden. Hij loopt in 3,5 uur een hele marathon.
“De neurochirurg had gezegd dat ik misschien over een paar jaar weer zou kunnen hardlopen. En toen kwam ik na een half jaar al aan met die medaille! Het was mijn 27^e marathon.”

Berenloop Terschelling

Wout had zich voor het ongeluk al ingeschreven voor deze zogenaamde Berenloop op Terschelling, een van de mooiste en zwaarste marathons van Nederland. Het ongeluk leek roet in het eten te gooien, maar toen hij en zijn vrouw na zijn ziekenhuisopname een paar weken op vakantie in Frankrijk waren, kon hij het niet laten: heel voorzichtig pakte hij het hardlopen weer op. “In twee, drie maanden kon ik weer genoeg lopen om een deel van die marathon te volbrengen. Mijn vrouw zou naast me fietsen om mij in de gaten te houden. De eerste tien kilometer ging goed, de tweede ook, toen kwam ik bij dertig kilometer, en ook dat ging goed. Ja, ik was wel heel moe, want het was echt zwaar, maar uiteindelijk ben ik toch gefinished – met nog best een goeie tijd. Ik had gedacht dat ik de halve marathon zou lopen, en dat dan de koek op zou zijn, want zo veel had ik niet getraind. Maar dit had ik niet voor mogelijk gehouden. Bij de finish moest ik echt huilen van geluk, want toen drong tot me door dat ik weer kon lopen, dat ik gezond was. En dat komt echt van God.”

Beeld: Jacqueline de Haas
Video: Lizzy Baas