'Zit dankbaarheid in het DNA?'

Mijn andere zus heeft heupproblemen. Ze strompelt van operatie naar operatie. Terwijl ze maandenlang aan haar bed en de bank gekluisterd is geweest, antwoordt zij op de vraag hoe het gaat: “Goed hoor! Ik lig hier prima, ik heb de tijd.” Zij is zo beoefend in een dankbare levenshouding, dat ze erop gepromoveerd zou kunnen zijn.

Ik heb veel bewondering voor mensen die dankbaar blijven, zelfs als hun omstandigheden daar nauwelijks tot geen reden toe geven. Is het inderdaad opvoeding die mensen zo maakt? Of zit het in het DNA van sommigen? Bestaat er eigenlijk zoiets als een dankbaarheidsgen?

Dankbaarheid is in ieder geval goed voor ons mensen, wijst onderzoek keer op keer uit. Dankbare mensen slapen beter, ervaren minder stress en hebben een lagere bloeddruk. Mijn zussen, met hun goed genoeg en niet-aflatende dankbaarheid, zijn dus ook heel gezond. Dankbaarheid houdt hen – de een zelfs letterlijk – op de been, zelfs als ze te maken hebben met lichamelijk lijden. Wat kan ik daar dan mee?

Dankbaarheid is een spier die je kunt trainen, las ik. Hoe vaker je oefent, hoe sterker het effect. Een simpel dagboek waarin je elke avond drie dingen opschrijft waarvoor je dankbaar bent, kan al een enorm verschil maken. Of het bedanken van mensen en stilstaan bij wat zij voor je betekenen.

In een wereld die draait om meer, beter en sneller is dankbaarheid een anker. Een herinnering dat geluk niet altijd zit in wat nog moet komen, maar in wat er al is. Waarom wachten op een beter moment of een groter succes? De kans is groot dat we vandaag al iets hebben om dankbaar voor te zijn, zoals de helderblauwe lucht met wat zon na een maand lang grijze wolken: voor mij goed genoeg om dankbaar voor te zijn.