Zangeres Stephanie Struijk koos voor haar moedertaal

Deze songwriter zong jarenlang in het Engels, maar koos tijdens een roadtrip door de Verenigde Staten alsnog voor zingen in haar moedertaal. Een portret van de artiest die doorbrak als Stevie Ann, later toch Stephanie Struijk werd en haar publiek graag een positieve boodschap meegeeft in haar teksten. Begin dit jaar verscheen haar album Fijn zo.

Juist tijdens een roadtrip door de VS vond Stephanie Struijk inspiratie om in het Nederlands te gaan zingen. "Ik maakte die reis samen met Daniël Lohues, met wie ik teksten en muziek schreef," vertelt de zangeres. "Hij liet me zien dat het fijn is om te zingen over mooie en gelukkige momenten in het leven."

"Daarom zing ik nu troostliedjes, juist nu we zo worden afgeleid door coronanieuws en geplaagd door onze angsten. Daarbij realiseerde ik me dat mijn liedjes heel goed en authentiek overkomen als ik ze in mijn eigen taal zing.”

Wat wilde je als kind worden?
“Eerst leek het me cool om astronaut te worden, daarna werd het dierenarts. Maar dat laatste was niet voor me weggelegd, omdat ik allergisch ben voor honden en katten. Toen de gitaar in mijn leven kwam, werd alles anders. Vanaf dat moment – ik was 14 – ging ik liedjes schrijven.”

(Tekst loopt door onder de foto.)

Met welke eigenschap heeft God je royaal bedeeld?
“Ik kan heel impulsief zijn, waardoor ik echt ergens voor kan gaan. Als me een idee voor een lied te binnen schiet, ga ik dat heel slagvaardig uitwerken. Dat ik op mijn 21e een appartement kocht en later opeens een tijdje naar Amerika verkaste, heeft ook te maken met deze eigenschap. Die brengt me dus veel moois, maar soms realiseer ik me: hier had ik iets langer over mogen nadenken.”

Waar staat de mooiste kerk?
“Een heel mooie kerk, waar ik een keer heb mogen zingen, is de Stevenskerk in Nijmegen. Die heeft veel gangen en hoeken, waardoor de akoestiek er heel bijzonder is. Zingen in dat mooie, oude gebouw in een stad met zo veel historie heeft iets magisch.”

Kom je vaker in een kerk?
“Ik ben in Limburg opgegroeid, waar ons gezin – anders dan de vele katholieke streekbewoners – hervormd was. Dat geloof speelde in ons gezin langzaam maar zeker een steeds kleinere rol. Ik zou mezelf nu niet gelovig noemen, maar ik zie wel dat anderen er gelukkig van worden. De inspiratie en verbinding die zij daarin ervaren, vind ik in muziek; dat komt er in de buurt.”

Wat is je belangrijkste levensles?
“Een heel simpele: maak je niet te druk. Ik ben er zelf soms best ‘goed’ in om dat juist wel te doen. Als je ergens iets aan kunt veranderen, heeft het zin om je er druk om te maken, anders niet.”

Beeld: IAMKAT