Zangeres Lydia Zimmer had een burn-out

Als kind van zendelingen lag de lat van jongs af aan al hoog. Lydia: “Er werd op mij gelet, hoe ik me gedroeg en wat ik deed. Na de middelbare school ging ik naar de PABO, want ik wilde juf worden, maar ik leerde Marcel kennen en rolde in de zangwereld. Daarin staan de schijnwerpers helemaal op je gericht en wordt er veel van je verwacht. Ik had niet door hoeveel last ik had van alle prikkels tijdens optredens, ik ging maar door.

Alles moest goed en perfect zijn. Ik was me er heel erg van bewust dat ik geen opleiding had gehad, dat ik nooit geleerd had om zangeres te worden. Dit waren we gewoon gaan doen. We kwamen daardoor op een soort platform terecht, waardoor ik nog beter mijn best wilde doen. Ik wilde mensen niet teleurstellen en mezelf ook niet. Er werd op mij gelet, alles moest goed gaan, zoals mensen dat verwachten. Dacht ik. Ik was druk bezig met alles goed regelen.

Het moment dat het echt mis ging kwam op de ochtend dat ik wakker werd met de gedachte dat ik nog een mailtje moest versturen, dan was dat in ieder geval afgehandeld. Ik ging naar beneden om dat te typen en ik drukte op ‘versturen’, maar toen ging er iets mis op de laptop en het mailtje was kwijt. Dat was het moment dat er iets knapte in mij. Ik staarde in paniek naar de laptop en vluchtte vervolgens het huis uit en stapte op de fiets. Nou houd ik helemaal niet van fietsen, maar ik heb een uur gefietst terwijl ik tegen God zei: ‘Ik kan niet meer’, ‘Ik kan het niet meer’, ‘Ik weet niet meer hoe’. Ik huilde en huilde terwijl ik door het bos fietste. Ik kwam wel mensen tegen, maar dat kon mij niets meer schelen. Nadat ik weer thuiskwam, ging ik op bed liggen huilen, Marcel kwam bij me en toen vertelde ik hem dat ik niet meer kon. Hij was heel lief en trok meteen de stekkers eruit voor mij. Optreden deed hij alleen, zonder mij.”

Later die week ging Lydia naar haar huisarts: “Ik zei tegen hem ‘Ik denk dat ik op tijd gestopt ben, even een paar weken rust’, maar hij adviseerde me om gesprekken te voeren met de praktijkondersteuner. Daar zat ik zes weken lang alleen maar te huilen en ik viel steeds dieper in het gat. Ik kreeg mensenvrees en paniekaanvallen, het werd niet beter, maar erger.

Alle puzzelstukjes van wie ik was lagen door elkaar. Omdat ik daarom vroeg, kwam ik bij een christelijke psycholoog terecht. Die hielp me om orde te krijgen in mijn leven. Ik leerde mezelf kennen en dat was heel leerzaam. Ik was me niet bewust van mijn onzekerheid, van mijn drang om het iedereen naar de zin te maken, zo was het gewoon. Het is een proces geworden van laagje voor laagje mezelf leren kennen, wie ik echt ben en hoe dat kwam dat ik zo ben gaan denken.

In mijn denken was totaal geen sprake van ‘Vind ik dit leuk?’, ik was alleen bezig met wat anderen zouden denken; konden deze oorbellen wel of waren die te opzichtig? Als zendingskind leerde ik van jongs af aan om me aan te passen aan de cultuur. Dat brak me allemaal op. Op het podium vroeg ik me ook constant af of iedereen tevreden was met wat ik deed. Ik wilde niemand teleurstellen en de glazen stolp om ons gezin heel houden.”

“Deze periode heeft een jaar geduurd. Ik heb in die tijd bij het slapen gaan ook aan God gevraagd of ik alsjeblieft in de hemel wakker mocht worden. Als ik dan weer wakker werd in mijn eigen bed, was ik teleurgesteld. Ik wilde van alles verlost zijn. Die burn-out was heel pittig, maar ik heb er zoveel aan gehad, dat ik er dankbaar voor ben. Heel lang heb ik geen plezier beleefd aan wat ik deed, maar nu kom ik dichter bij mijn kern.

Ik heb vanuit mezelf dingen gestopt, om te kijken wat ik wilde en waar ik blij van werd. Mijn eigenwaarde haalde ik uit het zingen, maar dat wil ik niet meer. Door de corona ontdekte ik ook dat het zingen via een livestream veel meer bij mij past. Ik voel me veel vrijer en de ideeën borrelen op. Bij een livestream zijn er geen anderen om me heen, ik heb niet te maken met verwachtingen, die ik mezelf vooral opleg. Dat werkt goed voor mij.

Ook in mijn gezin gebeurden veel dingen. Eerst kwam mijn oudste zoon uit de kast en daarna mijn dochter. Dat was voor ons een moment om in de Bijbel te duiken en te zien wat hier echt over gezegd wordt. Ik was toen ook bang wat andere mensen hiervan zouden vinden, wat ze zouden zeggen. Er kwamen nog meer barstjes in de glazen stolp van ons gezin en mijn leven. 

Ik ontdekte dat wij een heel divers gezin zijn en daardoor meer kunnen betekenen in deze wereld. Wij gaan door zoveel heen, dat we met anderen mee leven en begrijpen waar ze doorheen gaan. Eerst dacht ik ‘O help’ en nu denk ik ‘O wat mooi’. Hoe leven we ons leven als we in onze kring geconfronteerd worden met lhbti? Hoe kunnen we elkaar liefhebben en het oordeel overlaten aan God? Het gaat om de liefde voor elkaar.

Soms lijken mensen het idee te hebben dat de redding van een ander van hen afhangt… Je verwacht juist van een kerk dat ze om mensen heen gaan staan en er voor hen willen zijn, maar dat is vaak niet zo. Daardoor moeten homo’s zich voordoen als iemand wie ze niet zijn, in veel grotere mate dan ik had voor mijn burn-out.”

Lees ook: Marcel & Lydia Zimmer zingen op de Nederland Zingt Dag 2022

• Bestel nu tickets voor de Nederland Zingt Dag 2022