'Zal God dan echt ophouden om van je kind te houden?'

Ik herken de angst. Je houdt van je kind, meer dan van wat ook in de wereld. Je hebt het gedragen, gevoed, getroost, het alles geleerd wat het moet weten om veilig te kunnen leven. Je hebt je kind verteld over God. En dan neemt je kind een andere afslag dan jijzelf. Hij of zij kan niks met dat wat voor jou het belangrijkste in het leven is. Dat voelt als een klap in je gezicht.

Maar ik ken ook de andere kant. Je wordt volwassen, je leert je eigen beslissingen te nemen, je kiest je eigen pad. En hoeveel je ook houdt van je ouders, hoe dankbaar je ze ook bent – soms is jouw pad anders dan dat van hen. Daar kunnen allerlei oorzaken voor zijn. Misschien wil je best in God geloven, maar lukt het je niet. Misschien heb je dingen meegemaakt in je persoonlijk leven, in de kerk of op school, waardoor je geloof is verdwenen.

Ik vraag me steeds meer af hoe bang je als ouder moet zijn. Want als God zelf de Vader is van je kind, als Hij het zo goed kent, begrijpt wat er in hem of haar leeft, zal Hij dan echt ophouden om van je kind te houden? Jezus vertelde over een jongen die afscheid nam van zijn ouders. Die ervandoor ging met de helft van zijn vaders geld. Die vader wist echt niet: o, over een paar jaar komt hij terug en dan heeft hij berouw en dan is alles weer oké. Hij wist alleen dat zijn zoon weg was. En toch bleef hij van hem houden. Omdat hij niet anders kon.

Ik hoop op open armen.